Το ότι έπρεπε να κάνουμε για να είμαστε στη δύσκολη θέση σήμερα δεν έχει να κάνει με την αναγκαία στήριξη του συστήματος δημόσιας υγείας ή των μηχανισμών πρόληψης.
Είναι αυτονόητο κάτι τέτοιο και δεν πρέπει να απομειώνουμε τη σημασία μίας τέτοιας συζήτησης όσο κι αν προκαλεί αμηχανία στους κυβερνώντες ή όσους βλέπουν με στενά ιδεολογικά γυαλιά τα ζητήματα του κράτους πρόνοιας.
Μία άλλη πτυχή είναι η ετοιμότητα των υποδομών. Και δεν εννοώ απλώς ζητήματα ποιότητας στην κατασκευή που είναι αυτονόητα πολύ σημαντικά. Ας πούμε, ότι κάτι έχει καταφέρει η χώρα μας σε αυτό το επίπεδο. Αυτό που δεν έχουμε καταφέρει είναι η ενσωμάτωση υψηλής τεχνολογίας και καινοτομίας, η δημιουργία προωθημένων δομών και υποδομών που βλέπουν στις ανάγκες του μέλλοντος, η διασύνδεση στην επικοινωνία και η πλήρης ψηφιοποίηση.
Κάπως δύσκολα ακούγονται ίσως όλα αυτά, αλλά αν τα ψάξουμε ένα ένα θα δούμε ότι έχουν το ρόλο τους. Αν είχαμε μεγαλύτερη ψηφιοποίηση στη ζωή μας δεν θα μας άγχωνε πώς θα στείλει ο πληθυσμός ένα sms για τη μετακίνησή του ή πώς θα γίνουν ηλεκτρονικές πληρωμές. Κι αν είχαμε καλύτερες υποδομές, από αυτές που εύκολα λέμε ότι «είναι πολυτέλεια» όταν τις βλέπουμε να λειτουργούν, δεν θα ανησυχούσαμε για τις συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων πχ σε μία μεγάλη υπηρεσία.
Στις δύσκολες ώρες βγαίνουν ακριβώς όσα μπορούσαμε να κάνουμε τόσα χρόνια και δεν κάναμε. Ούτε καν τότε που υπήρχαν κεφάλαια.
