Πρώτο θέμα σε όλη την Ευρώπη η απόφαση των διασημότερων ομάδων ποδοσφαίρου να φτιάξουν ένα δικό τους ξεχωριστό πρωτάθλημα, μία κλειστή Λίγκα αντικαθιστώντας το Τσάμπιονς Λιγκ και τα άλλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που ακόμα κι αν συνεχίσουν θα είναι πολύ πιο «φτωχά» έχοντας χάσει τέτοιες ομάδες και σπουδαίες ποδοσφαιριστές που υπόσχονται θέαμα και τεράστια βέβαια έσοδα.
Έντονη είναι η αντίδραση της ΟΥΕΦΑ και τοποθετούνται ακόμα και ηγέτες κρατών, σε μία κατεύθυνση εναντίωσης στο νέο πρωτάθλημα.
Ας κρατήσουμε όμως την ψυχραιμία μας. Όχι γιατί δεν υπάρχει θέμα, αλλά γιατί δεν έχουμε δει όλες τις διαστάσεις του ακόμα. Μπορεί οι μεγάλες ομάδες να εμφανίζονται ισχυρές ώστε να λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις, αυτό δεν σημαίνει όμως δεν ακούν και τον απόηχο των κινήσεών τους μέσα στην κοινωνία. Κι ακόμα δεν έχουν καταργηθεί οι κοινωνίες ούτε αντικααστάθηκαν ακόμα οι πολίτες από τηλεθεατές και νούμερα θεαματικότητας.
Το ποδόσφαιρο παραμένει ακόμα ένα άθλημα που συγκινεί τον πολύ κόσμο, που ζωντανεύει όταν παίζεται μέσα στο γήπεδο με θεατές, που αναπαράγει τις συγκρούσεις των «μικρών» με τους «μεγάλους» και την ελπίδα ότι αφού «μπάλα είναι και γυρίζει», θα υπάρχει χώρος για όνειρα από όλους. Η Ελλάδα του 2004 το καταλαβαίνει πλήρως αυτό.
Από την άλλη πλευρά, είναι οι ίδιες οι ομάδες και οι διοργανώτριες αρχές που μετέτρεψαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πρωταθλητριών όπως το λέγαμε παλιά, σε έναν στενό κύκλο που διαδραματίζεται κυρίως ως τηλεοπτικό γεγονός με χορηγούς, δικαιώματα, συνδρομητικές τηλεοράσεις, διαφημίσεις κλπ. Αφού έτσι πορεύτηκε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο υπερήφανο μάλιστα που έγινε παγκόσμιο εμπορικό προϊόν, γιατί αλήθεια δείχνει να πέφτει από τα σύννεφα τώρα που μερικές από τις καλύτερες ομάδες του αποφασίζουν πώς θέλουν να αυτοδιαχειριστούν το προϊόν τους;
Προφανώς και το ποδόσφαιρο πρέπει να παραμείνει μία ανοιχτή υπόθεση. Στην οποία θα μπορούν να μετέχουν όλες οι ομάδες, να έχουν λόγο τα κράτη που οργανώνουν το δημόσιο συμφέρον και να μην αποκλείονται μέσα από τη φετιχοποίηση του «αυτοδιοίκητου» και να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση των φιλάθλων, δημιουργώντας ευγενή πρότυπα για τα νέα παιδιά που κλωτσάνε μπάλες ακόμα στα γηπεδάκια της γειτονιάς τους.
Να μην αφήσουμε αυτήν την πραγματικότητα και αυτές τις προσδοκίες να γίνουν μία ουτοπία, μακριά από τις εξελίξεις στην «αγορά» και το «θέαμα» του ποδοσφαίρου.
