Όταν γράφεις δημόσια, έχεις μία βασική αρχή: Σκέψου πριν γράψεις. Η τεχνολογία, όμως, μας επέτρεψε να σκεφτόμαστε σχεδόν ταυτόχρονα με την πληκτρολόγηση και αυτό ήταν μία ευλογία για όσους και όσες η δουλειά τους πέρναγε μέσα από το γράψιμο.
Πρόλαβα και έζησα τις αλλαγές από το χειρόγραφο ως τον υπολογιστή στα δημοσιογραφικά γραφεία.
Τι έγινε με τα social media; Έδωσαν άπλετο χώρο και χρόνο σε όλους ώστε να γράψουν και να εκφραστούν άμεσα. Τεράστιο δώρο. Να πατάς δύο πλήκτρα και να βλέπεις δημόσια γραμμένο αυτό που σκέφτεσαι. Κι εκεί κάπου ξεκίνησε το πρόβλημα. Αποδείχτηκε ότι αυτό που ήθελαν πολλοί να γράψουν ήταν φτωχό, ελλειματικό, κοινότοπο, βαρετό, επιθετικό και δείγμα ακόμα και διαταραχών. Ακόμα κι έτσι όμως, γιατί να τους απαγορευτεί να γράφουν; Ας γράφουν.
Υπάρχουν όμως, και συνέπειες. Πληγώνονται άνθρωποι, στοχοποιούνται, εγείρονται νομικά ζητήματα.
Με τα social media προφανώς και ξέφυγε η κατάσταση. Τι να κάνεις όμως; Βλέπεις ανθρώπους που τους θεωρούσες λογικούς να εκτρέπονται. Οχετός… αλλά δεν έχουν νόημα οι λέξεις. Απλώς κοιτάς να αυτοπροστατευτείς, διαγράφοντας, κάνοντας πως δεν βλέπεις, επικεντρωνόμενος στα σπουδαία. Εκφράζονται και εκτονώνονται κατά πάνω σου…
Παλιά που γράφαμε σε γραφομηχανές ήταν ταλαιπωρία. Πατούσες το πλήκτρο και πόναγε το δάχτυλό σου. Μέχρι να γράψεις 100 λέξεις πόναγε το κορμί σου, οπότε το σκεφτόσουν διπλά και τρίδιπλα να γράψεις κάτι που θα έπρεπε να σβήσεις. Και στην επαγγελματική δημοσιογραφία, υπάρχει και ένας μηχανισμός ελέγχου (αρχισυντάκτες, διορθωτές, κ,α) που όλο και κάτι θα πιάσουν- δεν είναι τυχαίο ότι η έκπτωση των ΜΜΕ, ειδικά των ηλεκτρονικών, ξεκίνησε και από τη στιγμή που διαλύθηκαν τέτοιοι μηχανισμοί αυτορρύθμισης και απολύθηκαν μαζικά διορθωτές, αρχισυντάκτες, στελέχη κλπ.
Η μαυρίλα θα συνεχιστεί και όλοι θα γίνουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στόχοι. Εκεί έξω ένα κάρο κόσμος “εκφράζεται” επειδή δεν έχει τι να κάνει, επειδή σιχαίνεται τον εαυτό του ή επειδή νομίζει ότι υπηρετεί έναν απώτατο σκοπό.
Και ούτε καν κοιτάνε τον εαυτό τους σε έναν καθρέφτη για να δουν ποιος τους μιλάει… Ποιος βλέπει πια ταινίες…
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
