Η είδηση του πολέμου είναι σοκαριστική. Κανείς μας δεν μπορεί να είναι έτοιμος για έναν πόλεμο στις μέρες μας. Δεν ανήκει στο πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσουμε τις ζωές μας, τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, είναι εκτός πλαισίου.
Λένε αρκετοί ότι θα έπρεπε να μας είχε ανησυχήσει ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, ο εμφύλιος και η συμμαχική επίθεση, ή η εισβολή στο Ιράκ, τις προηγούμενες δεκαετίες. Ισχύει. Για αυτό όμως υπήρχε και ανησυχία όλον αυτόν τον καιρό, ότι τα πράγματα μπορούν να πάρουν τη χειρότερη τροπή. Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δεν σε προετοιμάζει για έναν πόλεμο.
Για να μπορέσουμε να πιάσουμε το νήμα ξανά και να δούμε τις διεξόδους, πρέπει να καταγράψουμε σε πρώτο επίπεδο το κυρίαρχο δεδομένο: Πρόκειται για εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία με τεράστιο αριθμό πολεμικών δυνάμεων που σπέρνει τον τρόμο και τον θάνατο. Αυτό είναι γεγονός, «σκληρό» δεδομένο και δεν χωρά ερμηνείες. Για αυτό και αποτελεί τη βάση για την επόμενη μέρα. Η πολιτική της ειρήνης ξεκινά πάντα από τον τερματισμό του πολέμου που σημαίνει ότι πρέπει να κάνει πίσω ο εισβολέας.
Το δεύτερο ζήτημα είναι το διεθνές δίκαιο. Πρόκειται για μία έννοια που έχει μετατραπεί σε μία αφηρημένη ιδέα για την κοινή γνώμη, αφού δεν συνδέεται με συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις και δεσμεύσεις. Για να μην πάμε μακριά, η τουρκική εισβολή και κατοχή του εδάφους της Κύπρου είναι κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου που αναγνωρίζεται παγκόσμια. Κι όμως, ο τουρκικός στρατός είναι ακόμα εκεί.
Μπορεί να ακούγεται αφελές και αδύναμο αυτήν την ώρα, όμως η πολιτική της ειρήνευσης είναι η μόνη πολιτική επιλογή που πρέπει και μπορούμε να αντιπροτείνουμε στην επιλογή του πολέμου. Και αν θέλουμε να αποτελέσει κάποτε και ουσιαστική πολιτική, ας αρχίσουμε όλοι μας, με τις δυνάμεις που διαθέτουμε ο καθένας μας, ατομικά και συλλογικά, να δουλέψουμε πάνω στην ειρήνη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
