Όταν είχε ξεκινήσει η συζήτηση για το άνοιγμα της πατέντας των εμβολίων, θέμα που στην Ελλάδα έθεσε η αριστερή πλευρά της πολιτικής σκηνής, μέσα στα διάφορα επιχειρήματα της εγχώριας εξουσίας που χρησιμοποιήθηκαν ως “απάντηση”, προστέθηκε και ένα ρεαλιστικό επιχείρημα του κόσμου της αγοράς. Το επιχείρημα είναι ότι ακόμα κι αν άνοιγε η πατέντα, οι φαρμακοβιομηχανίες θα ήθελαν πάνω από 18 μήνες για την παραγωγή των εμβολίων σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα. Λογικό ακούγεται.
Έχει ήδη περάσει όμως ένας χρόνος και σε έξι μήνες από τώρα θα είμαστε έτοιμοι για νέες αναμνηστικές δόσεις ενώ σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη δεν έχει φτάσει καν η πρώτη δόση σχεδόν.
Η πανδημία διέλυσε και τις προβλέψεις και τα χρονοδιαγράμματα και όλα. Τα δύο χρόνια είναι πια ένας χρόνος που μοιάζει σαν τίποτα, σαν τα έχουμε ζήσει μέσα σε μία στιγμή. Μέσα σε αυτή τη στιγμή όμως θα μπορούσε να είχε χωρέσει περισσότερη πρόβλεψη και έγνοια για το μέλλον και λιγότερος «ρεαλισμός» του τύπου «τα ξέρουμε όλα».
Και αποδείχτηκε ότι στα δύσκολα πρέπει να μάθουμε να υπερβαίνουμε και ιδεολογίες και στερεότυπα και ευκολίες αν θέλουμε να γίνουμε αποτελεσματικοί.
Η άρση της πατέντας των εμβολίων και η χρηματοδότηση της παραγωγής των δόσεων από τις πλούσιες χώρες, αποδεικνύεται σήμερα με την παραλλαγή Όμικρον, ότι είναι μία καλή, διαχειριστική ιδέα για να φτάσουν πιο γρήγορα τα εμβόλια στις φτωχές χώρες. Πρέπει να μάθουμε να είμαστε αποτελεσματικοί.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
