Χαμηλό το ενδιαφέρον για το Μουντιάλ του Κατάρ. Το πιάνεις στην ατμόσφαιρα ότι δεν καίγεται και πολύ ο κόσμος. Όχι ότι λειτουργεί μαζικά η πρόταση για μποϊκοτάζ (αν και δεν είναι ασήμαντη) ή υπάρχει μία μαζική άρνηση, αλλά το νιώθεις ότι κινείται σε χαμηλούς ορίζοντες. Δεν δημιουργεί ειδήσεις πλην της τραγικής κατάστασης με τις απώλειες των νεκρών εργατών, το κλίμα απαγόρευσης πολιτικών εκφράσεων κατά τη διάρκεια των αγώνων ή την απορία για το πού θα φτάσει η μεγέθυνση πια των αθλητικών διοργανώσεων όταν χρειάζονται τόσο κοστοβόρες κατασκευές.
Βέβαια, όσο προχωράει το τουρνουά θα αυξηθεί το ενδιαφέρον λόγω κάποιων σημαντικών αγώνων. Και στην πράξη, για πολύ κόσμο δεν κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη. Ή ίσως να υπάρχουν και σημαντικότερα θέματα που καίνε τον πολύ κόσμο.
Το ερώτημα όμως, για την κατεύθυνση που έχουν οι παγκόσμιες διοργανώσεις με τους τεράστιους προϋπολογισμούς, τα διαφημιστικά έσοδα και την αγορά του θεάματος, είναι υπαρκτό και πολιτικό. Δεν λέμε και για το πολιτικό ενδιαφέρον που υπάρχει γιατί αυτό είναι παλιό και γνωστό για τη σχέση με τον αθλητισμό.
Μοιάζει να υπάρχει πια ένα είδος αθλητισμού που απαιτεί τεράστιες επενδύσεις, για γήπεδα, μεταγραφές και διοργανώσεις, ώστε να συντηρείται το προφίλ του που θέλει να λειτουργεί ως πρότυπο για τους νέους και μέσο για τη διασκέδαση του πλήθους. Μεγαλώνει δηλαδή, η απόσταση από τη συγκίνηση και την ευχαρίστηση που προκαλεί η μπάλα, με τον τρόπο που οργανώνεται ένα πρωτάθλημα. Είναι κάτι που έχει γίνει και με τους Ολυμπιακούς. Και θέτει ένα ερώτημα για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
