Υπήρξε μία νέα αναστάτωση πρόσφατα για την προοπτική να περάσουν τα σχολεία στους δήμους. Φαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι άμεσα στις προθέσεις της κυβέρνησης γιατί δεν έχει ανοίξει κάποια συζήτηση από το υπουργείο Παιδείας. Κατά καιρούς όμως επανέρχεται ως πρόταση με σκοπό κατά τους εμπνευστές της, να γίνει πιο αποτελεσματική διαχείριση.
Δεν είναι άγνωστο το θέμα, αντιθέτως αναπτύσσονται τέτοιες πολιτικές σε διάφορες χώρες. Επίσης σε ένα βαθμό οι δήμοι έχουν αρμοδιότητες μέσω των σχολικών επιτροπών.
Αλλού όμως είναι τα μείζονα. Και το κρισιμότερο είναι η κεντρική αντίληψη που έχει ή πρέπει να έχει το κράτος για την εκπαίδευση. Και η άποψη του ελληνικού κράτους είναι ότι η εκπαίδευση αποτελεί δημόσια, κρατική λειτουργία. Τελεία και παύλα.
Αν αυτό δεν αμφισβητείται τότε, τα επιμέρους προβλήματα διαχείρισης που παρουσιάζονται μπορούν να λυθούν. Προφανώς τα σκουπίδια τα μαζεύει ο δήμος κι αν χρειαστεί να αλλάξουν οι κουρτίνες καλύτερα να το κάνουν οι σχολικές επιτροπές σε συνεργασία με τη σχολική κοινότητα. Αυτό το επίπεδο έργων και συντήρησης μπορούν να το καλύψουν οι δήμοι με την υποστήριξη του κρατικού προϋπολογισμού.
Δεν είναι όμως αρμοδιότητα της τοπικής κοινωνίας, οι προσλήψεις των εκπαιδευτικών, το πρόγραμμα σπουδών ή τα κτίρια. Οι βασικοί πυλώνες της εκπαίδευσης είναι εθνική υπόθεση και τις εθνικές υποθέσεις τις αναλαμβάνει το κράτος.
Τώρα, αν μία πόλη διαθέτει για παράδειγμα υποδομές για κτίρια ή μπορεί να συμβάλλει με τις δυνάμεις της και σε άλλα ζητήματα διαχείρισης, όπως να ενισχύσει ένα μάθημα τοπικής ιστορίας με υλικό πχ, τότε θα πρέπει να υπάρχει το θεσμικό περιθώριο να το κάνει.
Αν πάλι κάποιοι αμφισβητούν ότι η εκπαίδευση είναι κεντρικό, κρατικό ζήτημα τότε ας βγουν να το πουν καθαρά. Δεν είναι κακό να συζητάμε γενικώς και αορίστως…
