Τώρα που κοντεύουμε στο τέλος της χρονιάς, είναι πάντα μία αφορμή για αναθεωρήσεις και νέους στόχους. Ως έναν βαθμό όμως, ξέρουμε τις μας έλειψε και τι θα θέλαμε να διεκδικήσουμε την επόμενη. Οι αναθεωρήσεις μας δηλαδή και η επανατοποθέτησή μας, δεν είναι και κάτι τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Το ξέρουμε άλλωστε ότι δεν θα αλλάξει και κάτι από τη Δευτέρα.
Ψάχνοντας να βρω σε ένα απομακρυσμένο σημείο του πεδίου που εποπτεύω, κάτι που θα ήθελα να αλλάξει, κάτι που το θεωρώ κρίσιμο πια για όλους μας, ακόμα κι εκείνους που δεν το έχουν σκεφτεί ή ίσως και να μην το θέλουν (ακόμα) θα έλεγα ότι αυτό που μας λείπει σε αυτή τη χώρα είναι ο ελεύθερος βίος. Η ζωή μας όπως τη θέλουμε εμείς. Να ζούμε όπως εμείς ορίζουμε, πέρα από τις νόρμες των συστημάτων εξουσίας, χωρίς να υπολογίζουμε τα πρέπει και τα μη των άλλων.
Μία μόνο υποχρέωση πρέπει να έχουμε στη ζωή μας. Για την ελευθερία που επιδιώκουμε, να ξέρουμε ότι έχει όρια, που είναι τα όρια της ελευθερίας όλων των άλλων, το όριο του σεβασμού των δικαιωμάτων του άλλου, του σεβασμού και την προστασία της ζωής. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ελευθερία η κακοποίηση του άλλου, ο περιορισμός των δικαιωμάτων του, η άσκηση εξουσίας πάνω του.
Αν το έχουμε αυτό υπόψη και το τηρούμε, τότε όλος ο υπόλοιπος χώρος είναι και θα έπρεπε να είναι δικός μας, για να αναπτύξουμε το πιο δημιουργικό κομμάτι του εαυτού μας, αλλά και να βιώσουμε την ίδια την ύπαρξη όπως επιλέγουμε και θέλουμε.
Γιατί δεν γίνεται αυτό στη χώρα μας; Γιατί είμαστε μία συντηρητική κοινωνία, μία κοινωνία που δεν σέβεται τα όρια της ύπαρξης, που παρεμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων, που φθονεί το καλό, που φοβάται το διαφορετικό, που δεν νιώθει καλά μέσα στο δέρμα της. Και τη σιγοντάρει σε όλα αυτά η κρατική εξουσία, η οποία συχνά μοιάζει κοντόφθαλμη, μικροπρεπής και φοβική.
Με όλα όσα μάθαμε και με την πανδημία, θα μπορούσε άραγε να ευχηθούμε να αλλάξει η ελληνική κοινωνία και σταδιακά να γίνει μία κοινωνία ελεύθερων και χειραφετημένων ανθρώπων;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
