Η προοπτική να κατακτήσει η χώρα μία γενικευμένη ανοσία ως και το τέλος του φθινοπώρου, ισορροπεί με το αρνητικό ενδεχόμενο να μην μπορέσει να ξεπεράσει το 75% του εμβολιασμού. Η κύρια ανησυχία αυτή τη στιγμή είναι ο χαμηλός ρυθμός εμβολιασμών που ίσως δείχνει και ένα «ταβάνι» στις διαθέσεις των πολιτών.
Υπάρχει πάντως καιρός ακόμα για παρεμβάσεις υπέρ του εμβολίου. Σίγουρα πάντως δεν λειτουργεί η εξ αντιθέτου πειθώ, να φοβηθεί κάποιος από την αύξηση των κρουσμάτων και να επισπεύσει τον εμβολιασμό του. Η κανονική πειθώ, αυτή που κάνει τον πολίτη να έχει θετική επιλογή, να κάνει την επιλογή μόνος του και συνειδητά.
Σίγουρα ο φόβος για τη νόσηση παίζει έναν ρόλο, όμως είναι η πίστη στην πρόληψη και την ανάγκη προστασίας της υγείας που μπορούν να γίνουν πιο πειστικές.
Όλα αυτά έχουν σημασία όχι μόνο για την πορεία της πανδημίας, αλλά και για τη συσχέτιση της πανδημίας με την οικονομία και την κοινωνική ζωή. Γιατί αυτό που αναδύεται πια ως κορυφαίο ζήτημα είναι το πώς θα ζήσουμε, πώς θα ζήσει η χώρα, πώς θα ζήσει ο κόσμος συνολικά. Μετά από δύο σχεδόν χρόνια, η πανδημία δεν είναι πια μόνο υγειονομικό θέμα. Ποτέ άλλωστε μια πανδημία δεν ήταν μόνο ιατρικό ζήτημα πόσο μάλλον στην εποχή μας που τα πάντα αλληλοπλέκονται και όλα είναι και είμαστε δικτυωμένοι.
Κατά συνέπεια, τα εμβόλια όπως και τα μέτρα πρόληψης είναι στην ουσία ένας δρόμος για να ζήσουμε τις ζωές μας όπως θα τις θέλαμε. Αν μπορούσε να ενισχυθεί και το σύστημα δημόσιας Υγείας θα αυξανόταν και το αίσθημα ασφάλειας.
Γιατί αυτό που αναδύεται πια ως κορυφαίο ζήτημα είναι το πώς θα ζήσουμε, πώς θα ζήσει η χώρα, πώς θα ζήσει ο κόσμος συνολικά. Μετά από δύο σχεδόν χρόνια, η πανδημία δεν είναι πια μόνο υγειονομικό θέμα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
