Κάτι πάει πολύ στραβά με το φετινό καλοκαίρι. Ή μάλλον εμείς πάμε στραβά γιατί το καλοκαίρι δεν φταίει σε τίποτα, αντίθετα φέτος είναι πιο γλυκό από άλλες χρονιές με λιγοστούς καύσωνες, ζεστές θάλασσες και δροσερά βουνά.
Ο φόβος έχει κατακλύσει τους ανθρώπους. Στις καλύτερες των περιπτώσεων, αυτός ο φόβος έχει τη μορφή μίας ενόχλησης, μια αίσθηση δυσφορίας, η πεποίθηση ότι τίποτα δεν πάει καλά. Στη χειρότερη περίπτωση, γίνεται πιο σκοτεινός, παίρνει το άρωμα της ασθένειας ή έστω της απώθησης, ένας φόβος για την επαφή με άλλους ανθρώπους, φόβος για την εισβολή της αόρατης απειλής.
Είναι πάντως σε όλες τις περιπτώσεις ένας φόβος που μπορεί εκλογικευτεί. Γιατί όσα μας συμβαίνουν έχουν βάση τα ανθρώπινα και όχι κάτι μεταφυσικό και απροσδιόριστο όπως διαλαλούν οι όλο και αυξανομένοι οπαδοί των θεωριών συνομωσίας.
Ο κύριος φόβος πάντως δεν είναι η μετάδοση της νόσου, αλλά η ανησυχία για τα οικονομικά. Οι περισσότεροι φοβούνται ότι έρχεται δύσκολος χειμώνας, ότι θα χαθούν δουλειές, μισθοί. Και είναι γι’ αυτό που κρατιέται πίσω η αγορά και αδειάζουν οι δρόμοι και οι πλατείες.
Ο άλλος φόβος είναι ο… λογικός για την εποχή. Φοβόμαστε τους αγνώστους, τις συναθροίσεις, τις επιφάνειες που δεν έχουμε καθαρίσει μόνοι μας. Είναι ο φόβος που από την αρχή μας έκανε να κρατάμε αποστάσεις και να τηρούμε τα μέτρα.
Το θέμα με τους φόβους, είναι ο… φόβος για τον φόβο, αυτή η κατάσταση διαρκούς ανασφάλειας που γεμίζει τη ζωή μας. Και χρειάζεται η επίκληση της λογικής, αλλά και η στήριξη από την οργανωμένη Πολιτεία για να την ξεπεράσουμε αυτήν την ανασφάλεια. Χρειάζεται κάπου να βρούμε να πατήσουμε στέρεα.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
