Την πρόλαβα την περίοδο των μεγάλων προκλήσεων. Λίγο πριν από το 1989 και στις αρχές του ’90 υπήρχε ακόμα η αίσθηση ότι πρέπει να αναμετριόμαστε με τα υψηλά και τα σπουδαία, πάνω στον πήχη που έβαλε ο 20ος αιώνας. Ο αιώνας των ρήξεων και των πολέμων, αλλά και η μακρά περίοδος πίστης σε έναν κόσμου που μπορεί να αλλάξει, που μπορεί να εξασφαλίσει την ευημερία για όλους.
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου παρά τις προσδοκίες που γέννησε για μία νέα φάση ανανέωσης της ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας, δεν έφερε τελικά και καμία μείζονα πολιτική αλλαγή. Δίπλα στους νέους πολέμους και τις καταστροφές, συνέχισε να απομακρύνεται και το όνειρο για μία καλύτερη ζωή με ισότητα και δημοκρατία σε όλο τον πλανήτη.
Σε εκείνη τη φάση, η απάντηση πολλών ήταν οι ατομικοί δρόμοι. Ο εθελοντισμός, η αυτοβελτίωση, η αυτομόρφωση και η αναζήτηση προσωπικών στοιχείων που διαμορφώνουν την ταυτότητά μας- μία λέξη που μπήκε στα χείλη όλων στις μέρες μας- έγιναν κυρίαρχα, ήρθαν στο προσκήνιο.
Κι αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί αρνητικό. Αντίθετα, ίσως τελικά να ευνόησε και την ανάδειξη ενός πλανητικού ζητήματος, της οικολογίας και της προστασίας του περιβάλλοντος, που ως τότε συνθλιβόταν μέσα στη σύγκρουση των μεγάλων ιδεολογιών για το μέλλον του καπιταλισμού.
Το να μπορέσουμε να έρθουμε κοντά στις μεγάλες συλλογικές προκλήσεις μέσα από τις προσωπικές διαδρομές είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον ζητούμενο των καιρών μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
