Μπορεί η κυβέρνηση να υποσχέθηκε ότι η διαδικασία αποκατάστασης και αποζημιώσεων στις πληγείσες περιοχές θα τρέξει γρήγορα, σαρώνοντας και τη γραφειοκρατία, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι εκεί το κρίσιμο σημείο. Αργά ή γρήγορα θα δοθούν οι προβλεπόμενες αποζημιώσεις και το κράτος θα κάνει, ό,τι μπορεί για να επιστρέψει η ζωή στα καμμένα, η πληγή όμως που προκλήθηκε είναι μεγαλύτερη από όση θα μετρηθεί.
Είναι άλλωστε τόσο μεγάλο το μέγεθος της καταστροφής που αλλάζουν τα δεδομένα σε σχέση με όσα γνωρίζαμε από το παρελθόν. Και είμαστε μπροστά στην κλιματική κρίση κάτι που αναγνωρίζεται πλέον και από επίσημα χείλη και σαφώς διαφοροποιεί την κατάσταση.
Το κυριότερο όμως που μας διδασκει και η εμπειρία αλλά και προκύπτει ήδη από τα στοιχεία της καταστροφής, είναι η απειλή συνολικά της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στον τόπο που καταστράφηκε.
Γιατί αυτό που αποτελεί κοινωνική και οικονομική ζωή ενός τόπου είναι στην πράξη ένα πολύπλοκο δίκτυο με βαθιούς συνδέσμους στις οποίες κομβικό ρόλο παίζει ο άνθρωπος.
Δεν είναι ένας απλός τουριστικός προορισμός η Εύβοια. Είναι το δάσος, η θάλασσα, αλλά είναι τα δίκτυα της πρωτογενούς παραγωγής, το μέλι, τα κοπάδια, οι υπηρεσίες και τα μικρά μαγαζιά, είναι και η αίσθηση, το κλίμα που δημιουργείται για τον κάτοικο και τον επισκέπτη. Αν ένας από αυτούς τους κρίκους σπάσει, τότε κινδυνεύει όλη η αλυσίδα.
Και δεν ζούνε όλοι από τον τουρισμό ή από τις επενδύσεις. Είναι και οι μικροί κύκλοι της οικονομίας που συνδέονται με τις δυνατότητες που έχει ένας τόπος. Αν καεί ο τόπος αυτός, δεν αποκαθίσταται άμεσα. Κι εκεί, στο σπάσιμο ακριβώς, τη ρήξη της αλυσίδας, μπορεί να δημιουργηθούν άνεργοι, φτωχοί ή απογοητευμένοι άνθρωποι.
Αυτές οι ρήξεις στους δεσμούς ενός τόπου είναι που πλήττονται από μεγάλες καταστροφές και μπορεί να οδηγήσουν όπως λέει και η ιστορική εμπειρία και στην εγκατάλειψή τους. Θέλει μεγάλη προσοχή.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
