Η επιτομή του εκσυγχρονιστικού και μεταρρυθμιστικού λόγου κυβερνώντων παγκοσμίως μετά το 1989 και το «τέλος της ιστορίας», χτες από τον Κ. Μητσοτάκη στη Βουλή:
«Τι εισέπραξα; Μαξιμαλισμό από την κ. Γεννηματά, από τον κ. Τσίπρα, μηδενισμό, από τον κ. Κουτσούμπα αρνητισμό, από τον κ. Βελόπουλο λαϊκισμό και από τον κ. Βαρουφάκη σουρεαλισμό». «Συνεχίζω με τον ελληνικό λαό στο μόνο δρόμο που γνωρίζω, αυτόν του ρεαλισμού».
Διαλαλούν πολλοί ηγέτες ότι η πολιτική τους είναι η μόνη ρεαλιστική και αυτονόητη, φυσική. Κι έχουν μάλλον δίκιο. Γιατί ο άγριος καπιταλισμός κέρδισε και δεν έχει αντίπαλο. Και σε όποιον αρέσει. Προς τι συνεπώς η αντιπολίτευση και η κριτική;
Η αριστερά απέναντι (ριζοσπαστική, ανανεωτική, σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλιστές, οικολόγοι, κινήματα κλπ) αν δεν βρει ένα άλλο ρεαλιστικό πρόγραμμα δεν μπορεί να αντιπαλέψει αυτήν την αλαζονεία των κομμάτων που “κέρδισαν”.
Αλλά για να βρεις ένα άλλο πρόγραμμα πρέπει να γίνεις ένας θα λέγαμε ιδεοληπτικός, ένας τελικά φανατικός υποστηρικτής του τριπτύχου ισότητα, αδελφότητα, δικαιοσύνη συν την ελευθερία, σε έναν κόσμο όμως που υμνεί και μακαρίζει την τύχη των πάμπλουτων που έχουν ισοπεδώσει τον πλανήτη και κάθε έννοια αξίας και πρόνοιας για την κοινωνία.
Μόνη ελπίδα ίσως, ότι ο κόσμος δεν πηγαίνει πάντα όπως τον θέλει η αριθμητική της καταστροφής και της χειραγώγησης. Αυτή η “αρρυθμία” είναι η μόνη που φοβίζει όσους κατέχουν τις θέσεις εκεί ψηλά στις δημοκρατίες μας…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
