Είδαμε τον τελευταίο καιρό την αρνητική πλευρά της πληροφόρησης, την υπερπληροφόρηση. Να ακούς και να διαβάζεις τόσα πολλά πράγματα που στο τέλος να μην αυξάνεις τη γνώση σου, αλλά τη σύγχυσή σου. Ακόμα χειρότερα, καταλήγεις συχνά να νομίζεις ότι ξέρεις, ότι έμαθες, ενώ στην πράξη δεν κατάλαβες τίποτα.
Παρ’ όλα αυτά, μάθαμε πολλά για την πανδημία τον τελευταίο καιρό. Σε τέτοιο βαθμό που να μη συγχωρείται η άγνοια. Είναι πρωτόγνωρη για τις κοινωνίες όλη αυτή η παροχή γνώσης και πληροφοριών που απολαμβάνουν οι άνθρωποι. Αλλά ακόμα και αν κάποιος νομίζει ότι δεν ξέρει κάτι ή έχει μία ειλικρινή επιθυμία να μάθει, πλέον υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες αυτομόρφωσης. Πατάς ένα κουμπί στο κινητό σου και έχεις πρόσβαση σε έναν ωκεανό γνώσης. Και είναι κοινό αγαθό πια η πρόσβαση στη γνώση, επίσης ιστορικών διαστάσεων.
Κατά συνέπεια σήμερα δεν είναι τόσο πρόβλημα πια η ενημέρωση του κοινού για τα βασικά που πρέπει να ξέρει για την πανδημία. Αυτό που είναι πρόβλημα είναι ότι δεν παίρνουμε αποφάσεις, δεν διαλέγουμε πλευρά, δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη. Ξέρουμε τόσα, μπορούμε να βρούμε ακόμα περισσότερα, όμως αποφεύγουμε να μπούμε στη μάχη του αυτονόητου, του έγκυρου λόγου, της υπεράσπισης της επιστήμης. Αφήνουμε να διαχυθούν όλα, να αυξηθεί η σύγχυση, να βρει χώρο ο ανορθολογισμός. Κι αυτό είναι δική μας ευθύνη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
