Επειδή κανείς δεν θα κάτσει να μάσει το νου του, όπως λέμε στα χωριά μας, για να κάνει τη δουλειά του, βλέπουμε όλο αυτό το άπλωμα του δημόσιου λόγου και το ξεχείλωμα κάθε δημόσιας συζήτησης.
Τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε κι άλλες πολλές φορές γιατί τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει. Ο καθένας λέει ό,τι θέλει και την επόμενη στιγμή κάνει το ακριβώς ανάποδο. Και κάθε φορά νιώθει ότι είναι και δικαιωμένος.
Η ηθική επιταγή να ζεις όπως μιλάς και να μιλάς ανάλογα με το πώς ζεις, μοιάζει να έρχεται από μία εξωγήινη προέλευση σε τούτο τον πλανήτη που είναι η χώρα μας. Κι αν έχει μια κοινωνική εξήγηση είναι ότι ο κόσμος μας, αυτός ο ελληνικός του σήμερα, βασίζεται στην ατομική και μόνο επιτυχία, σε μία πολύ βαθιά εξατομικευμένη λογική για το καλό, το σωστό και το επιθυμητό. Το συλλογικό και το κοινωνικό είναι εξορισμένα.
Μόνο μία αίσθηση ότι κάτι κυοφορείται πολύ καιρό τώρα, κάτω από την επιφάνεια, μοιάζει να έχει ενδιαφέρον. Η αίσθηση ότι όλο και περισσότεροι νιώθουν ότι όλοι οι κύκλοι έχουν κλείσει και ότι δεν πήγε τίποτα καλά. Η γνώση ότι όλα πήγαν πολύ χάλια σε αυτόν τον τόπο, ίσως να είναι η αφετηρία να ξεκολλήσουμε.
