Στην αρχή της καραντίνας υπήρχε η σχεδόν ευχάριστη αίσθηση ότι έχουμε χώρο και χρόνο για εμάς, για τον εαυτό μας. Μπορεί να μας προκαλούσε πολύ μεγάλη ανησυχία ο νέος ιός, και να πιστεύαμε ότι είναι παντού γύρω μας, όμως η παραμονή μας στο σπίτι μας έδινε την ψευδαίσθηση ότι προστατευόμαστε και ότι υπήρχαν τα περιθώρια να ασχοληθούμε δημιουργικά με πράγματα που μας αρέσουν.
Προσωπικά έτσι κι αλλιώς έβγαινα πολύ λίγο έξω, είχα όμως πριν από την πανδημία λόγω της δουλειάς την ευκαιρία να είμαι συνεχώς έξω, να βλέπω ανθρώπους κλπ, οπότε δεν μου έλειπε η έξοδος π.χ. το σαββατόβραδο. Αυτό που άλλαξε με την καραντίνα είναι ότι δεν σου χτυπούσε κανένας πια το κουδούνι, ότι όλοι ζούσαμε το ίδιο και κανένας δεν παρακινούσε τον άλλο για κάτι διαφορετικό. Μαζέψαμε το μυαλό μας και μείναμε μέσα όπως μας καλούσε και το μήνυμα στην τηλεόραση κι αυτό μας φάνηκε σαν να κερδίζουμε χρόνο.
Τώρα όμως, μετά από ένα χρόνο, δεν λειτουργεί έτσι. Τώρα συνηθίσαμε σε μία κατάσταση που δεν έχει εναλλακτικές, που δεν έχεις επιλογές. Η καραντίνα μικρότερη ή μεγαλύτερη, μας τρώει πια τον χρόνο, γιατί δεν έχουμε την άνεση να είμαστε χαλαροί και άνετοι. Είμαστε μόνοι μας με τους φόβους μας, είμαστε πιο ανασφαλείς για το μέλλον, και πιο δύσθυμοι, πιο βαριοί. Μας σώζει ίσως η δουλειά και αυτό το αίσθημα κάθε πρωί ότι πρέπει να βγει και η σημερινή μέρα με όσο γίνεται περισσότερη αξιοπρέπεια και καλή διάθεση.
Αν και αυξάνονται γύρω μας οι κακές συμπεριφορές και η άρνηση. Δύσκολα τα πράγματα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
