Στις αρχές του ’90 τα βιβλία του Τζον Λε Καρέ με τον Σμάιλι τα έβρισκα στα παλαιοβιβλιοπωλεία της Θεσσαλονίκης και στέκια με μεταχειρισμένα Bell. Αργότερα ανανεώθηκε το ενδιαφέρον για τον ωραίο αυτό στυλίστα του κατασκοπευτικού θρίλερ, ο οποίος αν και έγραφε για τον Ψυχρό Πόλεμο, περιέγραφε κι έναν κόσμο που είχαν ακόμα νόημα κάποιες σταθερές.
Ήταν ένας παλιός, ανδρικός κόσμος βέβαια, με πολλά στερεότυπα, είχε όμως μια καθαρή ματιά στον κυνισμό της εξουσίας και ένα ενδιαφέρον για την τύχη των ανθρώπων μέσα σε αυτές τις μεγάλες κρεατομηχανές της πολιτικής και του άτυπου πολέμου που ζούσε ο κόσμος μετά το ’40. Πριν από μερικές μέρες, κάνοντας μία ακόμα προσπάθεια να βρω χώρο στα ράφια σκέφτηκα να μεταφέρω τα βιβλία του στο υπόγειο, αλλά μετάνιωσα. Αποφάσισα ότι θέλω να τα βλέπω μπροστά μου.
Η λαϊκή μυθιστορία του Λε Καρέ εκτός από το να μας συνδέει με τον φιλαναγνώστη εαυτό μας, μας θυμίζει ότι τα βιβλία γράφονται για να διαβάζονται… Και η απώλεια του συγγραφέα τόσων και τόσων ζωντανών και καλογραμμένων θρίλερ έρχεται να μας θυμίσει ότι το διάβασμα είναι πρωτίστως απόλαυση. Κι ένα παράθυρο στο κόσμο. Ας τον αποχαιρετίσουμε συνεπώς διαβάζοντας ένα βιβλίο του.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
