Ανακοινώθηκε τη Δευτέρα ένα πρόγραμμα έργων του Δήμου για δρόμους της πόλης που περιλαμβάνει μια αρκετά μεγάλη παρέμβαση στην οδό Χαριλάου Τρικούπη και την πλατεία Πάργης. Στην πράξη θα γίνουν «διορθώσεις» και παρεμβάσεις ώστε ο δρόμος να εξυπηρετεί σύγχρονες ανάγκες με μία λογική ήπιας κυκλοφορίας.
Πάνω σε αυτή τη βάση, γεννιώνται δύο ακόμα σκέψεις.
Η πρώτη είναι ότι χρειάζονται και άλλες ανάλογες παρεμβάσεις στο κέντρο της πόλης. Είχε ακουστεί παλιότερα να μετατραπεί σε ήπιας κυκλοφορίας η οδός Πυρσινέλλα ή και η 28ης Οκτωβρίου από κάποιο σημείο ίσως. Επειδή δεν τα συζητάμε αυτά τα θέματα παρά μόνο όταν είναι να υλοποιηθεί κάποιο έργο που απορροφά πόρους ή έχουμε προεκλογική περίοδο, η κοινή γνώμη δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις και δεν μετέχει και του διαλόγου, ο οποίος τείνει να γίνει υπόθεση λίγων ειδικών.
Κι όμως, η σύγχρονη τάση είναι να υπάρχει κίνηση μεν στο κέντρο των πόλεων, αλλά με την αντίληψη της βιώσιμης μετακίνησης που σημαίνει χαμηλές ταχύτητες και περισσότερος χώρος στους πεζούς με μεγάλα πεζοδρόμια κλπ. Η εμπειρία λέει, ότι δεν είναι θέμα μόνο οικολογικής αντίληψης για την αστική ζωή- που δεν είναι και λίγο αφού προσφέρει στην ευζωία των πολιτών- αλλά ευνοεί και την ανάπτυξη της αγοράς της πόλης και μίας διαφορετικής επιχειρηματικότητας. Ο κόσμος συρρέει στο κέντρο της πόλης για ψυχαγωγία, πολιτισμό και κατανάλωση στους εμπορικούς δρόμους και αυτό δυναμώνει ακριβώς την «καρδιά» της πόλης.
Ο καιρός που περνούσαμε έξω από ένα μαγαζί με το αυτοκίνητο και σταματάγαμε να πάρουμε κάτι, είναι παρελθόν πια.
Η δεύτερη σκέψη είναι ότι πρέπει να υπάρχει μία ισόρροπη ανάπτυξη και στις περιφερειακές συνοικίες. Σήμερα μεγάλα τμήματα της πόλης, μοιάζουν απλώς με σταθμούς των κατοίκων μέχρι να μπουν ξανά το πρωί στο αυτοκίνητο για τη δουλειά. Έλλειψη ζωντανών δημοσίων χώρων και πλατειών, χωρίς πράσινο που μάλιστα συνοδεύεται και από έλλειψη αγοράς. Αν οι συνοικίες έχουν απλώς σειρά από δρόμους με πολυκατοικίες που γεμίζουν μετά το μεσημέρι, γιατί να πάει να ανοίξει κάποιος ένα κατάστημα ρούχων ή εμπορίου. Κι όμως, η περιφέρεια των πόλεων πρέπει να έχει μία αυτόνομη ζωή, αυτάρκεια στην κάλυψη των αναγκών των κατοίκων. Κάτι που θα βοηθά και την αποσυμφόρηση του κέντρου.
Γνωρίζουμε ότι αυτά τα πράγματα είναι κοινή πια υπόθεση και για τις τοπικές αρχές και συζητούνται και στο δημαρχείο. Η πραγματικότητα όμως λέει ότι δεν εκπονείται ποτέ ένα στρατηγικό σχέδιο για την υποστήριξη της αστικής ζωής μέσα από σύγχρονες λογικής βιώσιμης και «πράσινης» πόλης και στο τέλος όλα περιορίζονται στο αν πρέπει να υλοποιηθούν ή όχι κάποια ευρωπαϊκά προγράμματα. Πολιτικές δηλαδή της δεκαετίες του ’90 που άφησαν τις πόλεις μας πίσω ενώ όλη η υπόλοιπη Ευρώπη έτρεχε μπροστά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
