Δυσκολεύει πολύ η σχέση μας με την πόλη. Μην την υποτιμάμε αυτή τη σχέση γιατί αν δεν υπάρχει, αν μειώνεται, χάνεται και η αστική αντίληψη, η αντίληψη για την πόλη. Και η μεγάλη δυσκολία πια, το εμπόδιο, είναι τα περιοριστικά μέτρα και οι καραντίνες. Απαραίτητες προφανώς για να μειώσουμε τη μετάδοση της νόσου, όμως σαφώς μας κρατάνε μακριά και από τους ανθρώπους και από την πόλη.
Υπάρχει μία αίσθηση οικειότητας όταν τα πράγματα λειτουργούν ομαλά, Νιώθουμε την πόλη σαν το σπίτι μας. Οι δρόμοι της μας είναι γνωστοί από την παιδική μας ηλικία, υπάρχουν γωνιές που δεν έχουν αλλάξει και γίνονται σημεία αναφοράς, κι ακόμα κι εκεί που έχουν επέλθει μεγάλες αλλαγές είναι η μνήμη της απουσίας που πάλι μας δένει με τον τόπο.
Τώρα όμως με τις αποστάσεις και κυρίως με τον φόβο της συνάντησης και της επαφής, η πόλη γίνεται άξενη, μας φοβίζει, νιώθουμε ότι είμαστε σε κίνδυνο. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να κρατήσει πολύ. Δεν γίνεται τουλάχιστον να διατηρηθεί χωρίς να αφήσει ίχνη πάνω μας. Όσο παρατείνεται, αναγκαστικά μας μαθαίνει και να ζούμε με αποστάσεις. Και ίσως να το συνηθίσουμε και να μην μπορούμε να επιστρέψουμε στην παλιά κανονικότητα όπως θέλουμε να λέμε εκείνη την περίοδο που αναγνωρίζαμε τον άνθρωπο από μακριά, χωρίς μάσκα και με το χέρι μπροστά, έτοιμο για έναν χαιρετισμό.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
