Η μεγαλύτερη δυσκολία αυτή τη στιγμή που συναντάμε όλοι μας, είναι ο ορίζοντας, πώς θα δούμε το μέλλον μας, τις προοπτικές μας. Κι αυτό γιατί το παρόν σηκώνει συνέχεια αναχώματα που εμποδίζουν το βλέμμα μας να δει μακριά. Και μας αναγκάζει συνέχεια να ασχολούμαστε με το τώρα, με το σήμερα.
Η μισή Ελλάδα ανησυχεί τι θα γίνει με τα σχολεία, με το πώς θα πάνε τα παιδιά, με τις μετακινήσεις των φοιτητών και πώς θα επηρεαστεί η πορεία της πανδημίας. Ακόμα κι αν είναι υπερβολικοί οι φόβοι και πολλές οι ενστάσεις, δεν παύει να είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να ξεπεραστεί με τις καλύτερες προϋποθέσεις και το μέγιστο αριθμό των λύσεων. Σε όλη την Ευρώπη και αλλού ασχολούνται αυτή τη στιγμή με το άνοιγμα των σχολείων και αντιμετωπίζουν ακριβώς τις ίδιες προκλήσεις με εμάς. Κι αυτό δείχνει και τον ουσιαστικό και τον συμβολικό ρόλο που παίζει το θέμα.
Μετά μας φαίνεται μεγάλο το διάστημα του χειμώνα μέσα στο οποίο ελπίζουμε ότι θα υπάρξει η λύση του εμβολίου. Μας φαίνεται πολύς ο χρόνος που θα χρειαστεί να αντέξουμε, έχοντας και τις επιβαρύνσεις του καιρού, το ότι θα είμαστε κλεισμένοι μέσα κλπ.
Και είναι και το ζήτημα της οικονομίας. Πολύς κόσμος ήδη στην ανεργία, μειωμένη κίνηση στην αγορά και ένα κράτημα του κόσμου που εμποδίζει την κατανάλωση και τις επενδύσεις. Είναι και θέμα ψυχολογίας γιατί ο άνθρωπος που φοβάται δεν κινείται κιόλας κι αυτό επηρεάζει την οικονομία.
Ανεξάρτητα το τι λέει ή τι σκέφτεται ο καθένας μας, ανεξάρτητα ακόμα και των πολιτικών επιλογών των κομμάτων, αλλά ακριβώς με πνεύμα σύνθεσης, η κυβέρνηση οφείλει κατά πρώτο να ακούσει αυτό το κύμα ανησυχίας της κοινωνίας και να βρει τρόπους να απαντήσει. Έχει πολύ μεγάλη σημασία σε αυτή τη φάση, η κοινωνία να νιώσει ότι η Πολιτεία βρίσκεται δίπλα της.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
