Ένα λάθος που κάνουμε στη συζήτηση για τα μεγάλα έργα στην Ήπειρο είναι ότι την περιορίζουμε μόνο στις συγκοινωνίες ή τα μεγάλα κτίρια. Ήδη διαφαίνεται ότι η εκλογική χρονιά που διανύουμε θα έχει στο επίκεντρο την επέκταση της Ιόνιας, τον παραλιακό άξονα από το Άκτιο στη Σαγιάδα, το πρώην Κλειστό Ξιφασκίας ή το Πάρκο Τεχνολογίας. Δεν είναι κακή η συζήτηση αυτή, το αντίθετο. Γιατί πίσω από τέτοια μεγάλα έργα κρύβονται οι ανάγκες και οι επιθυμίες των κατοίκων της περιοχής μας για ένα καλύτερο μέλλον και μία πιο ποιοτική ζωή. Και είναι ακριβώς τα μεγάλα έργα υποδομών που έλλειψαν επί δεκαετίες στην Ήπειρο που την έκαναν και να θεωρεί εαυτόν στερημένη.
Θα μπορούσαμε όμως να δούμε και πιο εναλλακτικά το ζήτημα των έργων. Πολλές φορές έχει συμβολικό χαρακτήρα. Όταν συζητάμε για το τρένο στην Ήπειρο ή το Τραμ στα Γιάννενα ξέρουμε εκ των προτέρων ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια για τέτοιες προοπτικές. Όμως η συζήτηση ανοίγει ορίζοντες και δίνει εναλλακτικές επιλογές. Δεν γίνεται να φανταζόμαστε το 2030 και το 2050 με αυτοκίνητα που ψάχνουν για βενζίνη στους δρόμους για παράδειγμα.
Πιο κοντά όμως στον ρεαλισμό θα μπορούσε η Ήπειρος να δει αλλιώς και έργα που αλλάζουν το επίπεδο της Παιδείας και του Πολιτισμού.
Δύο υποδομές θα μπορούσαν να γίνουν.
Ένα Σχολείο Πολιτισμού στο οποίο να λειτουργήσει το Μουσικό Σχολείο σήμερα και το Καλλιτεχνικό Σχολείο που έχει ανακοινωθεί στο παρελθόν. Ας τι σκεφτούμε ως εικόνα, ένα νέο κτίριο- σχολικό πολυχώρο, γεμάτο μαθητές και μαθήτριες που σπουδάζουν πάνω στις τέχνες. Δεν συνάδει κάτι τέτοιο και με την Ήπειρο των Γραμμάτων που τόσο εύκολα μνημονεύουμε;
Και ένα δεύτερο, ένα Κέντρο Πολιτισμού, ικανό να συγκεντρώνει από τη σύγχρονη επιστημονική έρευνα ως τους νέους τρόπους εκθέσεων και την καλλιτεχνική δράση.
Το θέμα δεν είναι πάντα πώς προσαρμοζόμαστε στα δεδομένα της συγκυρίας και τους περιορισμούς της πραγματικότητας, αλλά και πώς αλλάζουμε την πραγματικότητα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
