Το παθαίνουν πολλοί πια. Βλέπεις στην τηλεόραση μία ταινία με πολυκοσμία κι αυτόματα αναρωτιέσαι «γιατί δεν φοράνε τη μάσκα τους». Κι όλα αυτά που αφορούν πάρτι, συγκεντρώσεις, συναντήσεις, αρχίζουν και σου φαίνονται κάπως περίεργα, ξένα.
Τα σπίτια μας είναι άδεια από κόσμο, δεν καθόμαστε πολλοί σε ένα τραπέζι, δεν δεχόμαστε επισκέψεις, αποφεύγουμε ακόμα και τις χειραψίες. Με τρία εμβόλια και μάσκα συνέχεια και πάλι φοβάσαι ότι θα κάνεις μία λάθος κίνηση και θα μολυνθείς. Δεν το αισθάνονται πολλοί ίσως, αλλά το αισθάνονται αρκετοί.
Πρόκειται για μία νέα συνθήκη ζωής στο σπίτι και έξω στις συναναστροφές και τους χώρους εργασίας. Και επαναλαμβάνουμε μηχανικά ότι ελπίζουμε να είναι προσωρινή, αλλά θα κρατήσει σίγουρα δύο χρόνια.
Δύο ολόκληρα χρόνια. Ποτέ δεν θα μπορούσαμε να το φανταστούμε, κι όμως έγινε. Κι αυτό πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Γιατί και όλοι αυτοί οι περιορισμοί δεν πρόκειται ούτε την επόμενη μέρα να εξαλειφθούν. Θα μας αφήσουν συνήθειες.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
