Περιμένοντας σε έναν χώρο αναμονής, άκουγα τον ήχο από μία τηλεόραση την οποία δεν έβλεπαν. Άκουγα πολύ κόσμο να μιλάει ταυτόχρονα, σε υψηλούς τόνους και για να ακούγεται ο ένας πάνω από τον άλλο, κι ένα καταιγισμό από στοιχεία και σχόλια που δεν αφορούσαν κανένα από τα μεγάλα ή μικρότερα ζητήματα που νομίζω ότι απασχολούν σήμερα την ελληνική κοινωνία.
Αντίθετα γινόταν μία υπερανάλυση κάποιων άλλων εκπομπών της τηλεόρασης και τηλεπαιχνιδιών. Δηλαδή η ίδια η τηλεόραση σχολίαζε τον εαυτό της και ενίσχυε την πληροφόρηση για κάτι που έμοιαζε με παιχνίδι ή μία σειρά στην τηλεόραση πάλι.
Αυτή η ανακύκλωση της συζήτησης εντός του κόσμου που στήνει η ίδια η τηλεόραση και τα κανάλια θα είχε ίσως ένα νόημα αν απασχολούσε κάποιο είδος εναλλακτικού δικτύου, μισής ώρας ας πούμε μέσα στην ημέρα. Άντε και μία συνέντευξη με κάποιο τηλεοπτικό πρόσωπο που αγαπά το κοινό. Από εκεί και πέρα όμως όλη αυτή η σειρά εκπομπών που πιάνουν μεγάλες χρονικές ζώνες κι ανακυκλώνουν πάνω κάτω τα ίδια θέματα, σε τι ακριβώς χρησιμεύουν; Και γιατί οι «ειδήσεις» περιορίζονται στα δελτία ειδήσεων ή κάποιες ενημερωτικές εκπομπές που κατά βάση είναι κάποιοι διάλογοι για την ατζέντα όπως τη διαμορφώνει συνήθως η κυβέρνηση κάθε μέρα;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
