Είμαστε πάντα έκπληκτοι μπροστά στη φυσική καταστροφή και την τραγωδία που συχνά τη συνοδεύει. Σαν να μην πιστεύουμε ότι μπορεί να γίνει κάτι στον τόπο που φτιάξαμε το σπίτι μας, στην πόλη μας, στο χωριό. Σαν να είμαστε σίγουροι ότι όλα όσα έχουμε δει να συμβαίνουν αλλού, μένουν διαρκώς σε αυτό το «αλλού», δεν μας αφορούν, δεν μας αρμόζει εμάς μια τέτοια καταστροφή.
Κι ίσως να μας παρασύρει κι ένα είδος γοητείας από την εικόνα της καταστροφής, μία θεαματοποίηση ενός γεγονότος που όταν γίνεται εικόνα στην τηλεόραση αποκτά διαστάσεις εξωπραγματικού.
Κι ίσως για αυτό χρειάζονται οι λεπτομέρειες στην ειδησεογραφία της τραγωδίας. Να ξέρουμε λεπτομέρειες για τις ανθρώπινες απώλειες, για τον τόπο, για τις ζημιές, για τα αίτια.
Γιατί μόνο τότε γειωνόμαστε, δίνουμε όνομα και εικόνα στο πραγματικό και σπάμε το «θέαμα» που προσφέρει μία γενικόλογη και κοινότοπη τηλεοπτική κάλυψη που τα μετατρέπει όλα σε κάτι «έξω από εμάς».
Κι τότε ανοίγει κι ένας πιο γόνιμος δρόμος για την κάθαρση και τη λύτρωση, για να αποδοθεί δικαιοσύνη με μέτρα ανθρώπινα και μακριά από την πολιτική εκμετάλλευση, να ανοίξει μία διαδρομή που θα βλέπει και λύσεις για την επόμενη μέρα, να διδασκόμαστε ώστε να μην επαναλαμβάνονται τα λάθη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
