Επειδή δεν είναι για όλους και όλες αυτονόητο ας το σημειώσουμε ξανά: Κάθε άνθρωπος που υφίσταται τη βία της εξουσίας (βασανιστήρια, επιθέσεις, απαγωγές, εκβιασμούς κλπ) πρέπει να προστατεύεται και να του παρέχεται κάθε είδους άσυλο. Για όλα τα άλλα νομικά ζητήματα υπάρχει το εθνικό και διεθνές Δίκαιο στο οποίο κάθε εξουσία,- όπως και κάθε πολίτης- μπορεί να καταφύγει αν νομίζει ότι υπάρχει μία παρανομία…
Ένα ενδιαφέρον ερώτημα, πάντως, είναι γιατί οι σύγχρονες εξουσίες πολλές φορές αισθάνονται την ανάγκη να παρακάμψουν τη Δικαιοσύνη, παρά το γεγονός ότι έχει επιτευχθεί το “τέλος της ιστορίας”. Γιατί υπάρχει ακόμα τόση θεσμική και κρατική βία, παρά το γεγονός ότι «κέρδισε» μετά το 1989 η φιλελεύθερη δημοκρατία.
Και δεν είναι εξαιρέσεις οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η άγρια καταστολή, αντίθετα μοιάζουν πολύ γενικευμένες σε πλανητικό επίπεδο. Κι ούτε καν επικεντρώνονται σε μερικά τρανταχτά παραδείγματα όπως το Γκουαντάναμο ή η δίωξη στον Τζούλιαν Ασάνζ. Αντίθετα, υπάρχει η αίσθηση ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με κράτη και εξουσίες, αν είσαι μόνος και υπερασπίζεσαι το δικαίωμα στην αντίθεση, τη διαφωνία, την έκφραση ή την ισότητα.
Το δύσκολο στις μέρες μας είναι να πείσεις ότι ο δρόμος της μη βίας, του διαλόγου και της ειρήνευσης είναι πιο δόκιμος από κάθε πολιτική ισχύος. Η μη βία θεωρείται ακόμα και από την κοινή γνώμη ως μία «αδύναμη» πρόταση. Κι αυτό είναι πολύ διδακτικό για τον κόσμο που ζούμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
