Τις δύο πρώτες εβδομάδες του Αυγούστου, γυρίσαμε από λίγο και παντού. Όσο επιτρέπουν τα οικονομικά μας βέβαια που δεν επιτρέπουν και πολλά. Τι είναι αυτό που ζούμε με την ακρίβεια της βενζίνης! Το σκέφτεσαι να πας ακόμα και στο χωριό να δεις τους δικούς σου.
Για λόγους ψυχολογίας και αυτοπροστασίας αποσύραμε για λίγο και τις όποιες σκέψεις για το τι έρχεται. Πώς θα πληρωθούν οι λογαριασμοί, τι θα γίνει το χειμώνα κλπ μην σας τα λέω, τα ξέρετε.
Και είδαμε κόσμο σε πλατείες, παραλίες, εξόδους, και επισκεφτήκαμε και μνημεία και πολιτιστικούς χώρους και είδαμε και παραστάσεις, πάντα τηρώντας μέτρα και αποστάσεις όσο γίνεται, που δεν γίνεται αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.
Και το συμπέρασμα είναι ότι επικρατεί… ησυχία. Είναι σαν να έχει κάποιος κατεβάσει λίγο τη φωνή, τον ήχο στην οθόνη της πραγματικής ζωής. Είναι όλα σαν να είναι πιο κάτω.
Και δεν νομίζω ότι αυτό γίνεται από την κατήφεια και τις πολλές σκέψεις που έχουμε όλοι μας μέσα. Είναι κι αυτό. Αλλά είναι και σαν να υπάρχει ένα αόρατο ζύγι, σαν να έχει μπει ένας πήχης σοβαρότητας και επαφής με την πραγματικότητα. Που καταλαβαίνεις ότι αν τον περάσεις από πάνω, θα φανείς και θα είσαι, ελαφρύς και αέρα πατέρα.
Δεν γίνεται πια να πετάμε στα ουράνια της απερισκεψίας, του «έλα μωρέ», του «ζήσε και άστα όλα πίσω σου». Το νιώθεις πια ότι ζούμε σε τρομερούς καιρούς. Κι έχουμε αποφασίσει πολλοί ότι θα τη ζήσουμε τη ζωή μας, έχοντας όμως επίγνωση και των δυσκολιών και των προκλήσεων.
Και αυτή η ησυχία που λέμε, ίσως να είναι και ένα υγιές δείγμα για τον τρόπο που απαντάμε ήδη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
