Δύο βασικές παρατηρήσεις για να συσχετίσουμε τις κοινωνικές ανάγκες μας με τις δραματικές εξελίξεις στον πλανήτη.
Πρώτον, η παγκοσμιοποίηση των αγορών και των κεφαλαίων, δεν είναι θέσφατο, ούτε αποτελεί δογματικό ευαγγέλιο στο οποίο δεν χωράνε αλλαγές, ανατροπές και νέες κατευθύνσεις. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποδεικνύει ότι προτεραιότητα αποτελεί η προστασία της ανθρώπινης ζωής, η αυτοδιάθεση των λαών και η ανεξαρτησία των κρατών, η ευημερία των κοινωνιών και η ελεύθερη βούλησή τους να επιλέγουν τρόπους ζωής που τους ταιριάζουν. Αυτό απειλεί σήμερα η Ρωσία με την εισβολή της και αυτό θέλουμε να σταματήσουμε. Αυτό και άλλα περισσότερα, είναι η «ειρήνη» που προβάλλουμε ως αίτημα των καιρών μας.
Δεύτερον, τα κράτη πρέπει να διατηρούν την αυτονομία τους ώστε να έχουν τη δυνατότητα λήψης στρατηγικών αποφάσεων. Κι αυτό, όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό, επιτυγχάνεται μέσα από ευρείες διακρατικές συμφωνίες και συνεργασίες στο μέγιστο βαθμό.
Αν δεν θέλουμε να καταστραφεί ο πλανήτης, τότε οφείλουν τα κράτη να συνεργαστούν προς μια οικολογική οικονομία. Και πρέπει να το κάνουν όλα μαζί, προασπίζοντας και την ποιότητα ζωής σε κάθε κράτος χωριστά. Το να επιτυγχάνει ο πλούσιος Βορράς ένα υψηλό επίπεδο ζωής στέλνοντας τα απόβλητά του για παράδειγμα, προς τον Νότο ή μεταφέροντας οχληρές βιομηχανικές δράσεις σε φτωχότερα κράτη, δεν είναι προάσπιση της αυτονομίας του, αλλά εθελοτυφλία μπροστά στην απειλή της πλανητικής καταστροφής. Πέρα του ότι είναι ανήθικο και ανάξιο του πολιτισμού.
Το ίδιο ισχύει και για τον πόλεμο. Τι νόημα έχει η υπερίσχυση εναντίον του αντιπάλου γειτονικού κράτους, αν στο τέλος με το πάτημα ενός κουμπιού πυρηνικών, διαλυθεί η ζωή στον πλανήτη;
Τέτοια ερωτήματα για τη φύση της εξουσίας και του χρήματος στις μέρες, πυροδοτούνται από τον πόλεμο ή την οικονομική κρίση. Είμαστε μπροστά σε θεμελιακά διλήμματα και οφείλουμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, να ανταποκριθούμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
