Η συζήτηση για τις Πανελλαδικές έχει ατονήσει κάπως. Κι αυτό είναι καλό γιατί ήταν μία συζήτηση με ένταση. Και δεν είχε να κάνει μόνο με το σχολείο, αλλά και την κοινωνία και τις προσδοκίες για το μέλλον των παιδιών. Κυρίως για αυτό, αλλά δεν είναι και παράλογο. Η ελληνική οικογένεια βλέπει ιστορικά, την εκπαίδευση ως μοχλό ανόδου για τους νέους σε κοινωνικό επίπεδο. Και μέχρι να σιγουρευτεί ότι υπάρχουν κι άλλες επαγγελματικές διέξοδοι εκτός πανεπιστημιακών πτυχίων θα συνεχίσει να θεωρεί πολύ σοβαρές αυτές τις εξετάσεις. Αν θέλει συνεπώς το κράτος να αποφορτίσει την κατάσταση, θα το καταφέρει αν δώσει άλλες διεξόδους στους αποφοίτους των Λυκείων.
Μέχρι τότε, οι πανελλαδικές εξετάσεις θα έχουν βαρύτητα. Εκτός κι αν γίνει δυνατό κάποτε ο μαθητής να αποκτήσει και μεγαλύτερες ελευθερίες, να επιλέγει κατευθύνσεις συναντώντας σταδιακά τα εξεταστικά φίλτρα για την πρόοδό του.
Το ότι τα θέματα όπως αυτά της «Έκθεσης» αποκτούν μία επιπλέον δημοσιότητα είναι γιατί τα καταλαβαίνουν περισσότεροι στην κοινή γνώμη και αγγίζουν κυρίαρχα θέματα που απασχολούν την κοινωνία. Ειδικά όταν έχουν να κάνουν με κοινωνικές τάσεις ή την ιστορία που γύρω τους έχουν διλήμματα και δύσκολες πτυχές.
Αλλά αυτό δείχνει μάλλον περισσότερο ότι για μεγάλα κοινωνικά τμήματα δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να έρχονται σε επαφή με δημόσια θέματα, δύσκολα ερωτήματα. Δεν κουβεντιάζουμε πολύ και πολλοί πράγματα που μας απασχολούν. Οπότε όταν βρεθεί η ευκαιρία όπως πχ στις πανελλαδικές, ξεσπά μία κουβέντα στη δημόσια σφαίρα.
Αναρωτιέσαι μήπως θα έπρεπε να κάνουμε εξετάσεις πότε πότε κι εμείς οι ενήλικες. Αλλά δεν χρειάζεται. Αντίθετα χρειαζόμαστε περισσότερες βιβλιοθήκες, ενημερωτική τηλεόραση και μμε, εκδηλώσεις από τους δήμους και τα ιδρύματα. Περισσότερη δημόσια συζήτηση δηλαδή. Κι ας αφήσουμε ήσυχα τα παιδιά να γράφουν τα θέματά τους.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
