Η πόλη αυτές τις μέρες του καύσωνα δεν έχει τίποτα παρηγορητικό. Από νωρίς το μεσημέρι, οι δρόμοι αδειάζουν κι ο κόσμος ψάχνει να καλυφθεί. Σε άλλες εποχές όμως θα υπήρχε μία προσδοκία, μία αίσθηση ότι υπάρχουν εναλλακτικές. Τώρα, το κλίμα δεν είναι τέτοιο, αντίθετα, μοιάζει να κρύβει μια δυσοίωνη παραίτηση, μία απογοήτευση.
Πού να πας; Πού είναι η χαρά για να τη βρεις; Πώς μπορείς ακόμα και τη ζέστη να την κάνεις ευκαιρία για χαλάρωση; Ερωτήματα από άλλες εποχές αυτά. Ή έστω δεν προλάβαμε ακόμα να αλλάξουμε επίπεδο, να πατήσουμε το άλλο κλικ που θα μας δώσει ανάσα. Είμαστε ακόμα στους προηγούμενους μήνες, όταν «εκεί έξω» υπήρχε μια απειλή. Κι όσο τα πράγματα δεν ξεκαθαρίζουν, η «απειλή» δεν θα εκλείψει εύκολα από τους φόβους μας.
Τώρα βέβαια ίσως να λεπτολογούμε ασκόπως. Λίγο καλύτερες να ήταν οι πόλεις μας και θα μιλάγαμε και με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Γιατί δεν φταίει η πανδημία, που το «έξω» στις πόλεις είναι ένας συχνά ξερός και άδειος χώρος που δεν βρίσκεις πουθενά ίσκιο και δροσιά για να σταθείς.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
