Έχουμε αρχίσει ήδη να συνηθίζουμε στον περιορισμό. Όσο κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, είμαστε συγκρατήμενοι, κλεινόμαστε περισσότερο από ποτέ στο σπίτι, κάνουμε συγκεκριμένες διαδρομές, δουλειά, σπίτι, σούπερ μάρκετ το πολύ. Και φοβόμαστε τους αγνώστους, μας ταράζει αν πρέπει να βρεθούμε σε έναν χώρο με πολύ κόσμο.
Κι ας προσθέσουμε και τον φόβο της επαφής, που εμποδίζει πια τις ερωτικές σχέσεις πολλών ανθρώπων, αλλά και την εκδήλωση συναισθημάτων και ενός τρόπου και χειρονομίες που τις θεωρούσαμε δεδομένες.
Ήδη, οι ειδικοί προτείνουν να κινούμαστε σε κλειστούς κύκλους με συγκεκριμένες παρέες και γνωστούς. Κι αυτό όχι μόνο για την περίοδο της έξαρσης των κρουσμάτων, αλλά και μετά το εμβόλιο, μέχρι να εξαφανιστεί ο ιός από όλον τον πλανήτη. Γίνεται αυτό; Και για πόσο; Εδώ ένα καλοκαίρι περάσαμε χωρίς να πάμε διακοπές, χωρίς πανηγύρια, μετρώντας με το μάτι την απόσταση στις παραλίες από τους άλλους. Χαμένο καλοκαίρι. Πόσο ακόμα;
Κι εκεί είναι ένα σημείο που πάει πιο βαθιά. Αν συνηθίσουμε την απόσταση, θα επιστρέψουμε; Αν μάθουμε να μην αγκαλιάζουμε, να μην φιλάμε, θα καταφέρουμε να ξαναβρούμε τις αγκαλιές και τα φιλιά όταν θα αισθανθούμε ασφαλείς;
Να κάτι που πρέπει να το στοχαστούμε από την αρχή…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
