Δύο πράγματα μπορούν να αλλάξουν σήμερα τις πόλεις. Η κοινωνική συμμετοχή και οι συμμετοχικοί προϋπολογισμοί. Κανένα από τα δύο δεν εφαρμόζεται στις ελληνικές πόλεις ειδικά όταν υπάρχει ιθέμα αστικού σχεδιασμού. Εδώ, στην Ελλάδα αποφασίζει αυτός που έχει εξουσία στα χέρια του. Και η «υπηρεσία» που συνήθως είναι μία κρατική διεύθυνση που κοιτάει την εφαρμογή του νόμου. Καλώς πράττουν και οι εκλεγμένοι σε θέσεις εξουσίας και οι υπηρεσιακοί παράγοντες, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Αλλά δεν πρέπει να μας προβληματίζει ότι κάτι πήγε λάθος με τις πόλεις διαχρονικά;
Μπορεί βέβαια να αποδώσεις ευθύνες στους αυθαιρετούντες και στις γνωστές παθογένειες της ελληνικής κοινωνία (ατομικισμός, ιδιοτέλεια κλπ). Αλλά πάλι ποιος ευθύνεται για το χώρο που δόθηκε στις αυθαιρεσίες; Πώς φτάσαμε να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετα σε όλη την επικράτεια; Πώς χαλάσαμε δάση, ακρογιαλιές, ελεύθερους χώρους;
Αλλά ας επανέλθουμε στο κύριο: Σήμερα για να αλλάξει μία πόλη πρέπει να συμμετέχουν μεγάλη τμήματα της κοινωνίας και να έχουν λόγο και στα χρηματοδοτικά εργαλεία. Κι ότανβ λέμε συμμετοχή δεν εννοούμε τις άπειρες ανακοινώσεις των «φορέων» ή μία διαδήλωση. Άλλο ρόλο επιτελούν αυτά. Αλλά την κινητοποίηση εκατοντάδων πολιτών σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση με τα εργαλεία να μπορούν να πετύχουν την αλλαγή. Όσο δεν υπάρχει αυτή η συνθήκη οι πόλεις μας δεν θα αλλάζουν.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
