Τα γραφεία του οργανισμού Visit Berlin, που προωθεί τον τουρισμό και την προβολή της σπουδαίας αυτής πόλης του Βερολίνου, βρίσκονται σε μία μάλλον άχρωμη περιοχή με κτίρια γραφείων και πολυκατοικίες, τα γνωστά λιθόστρωτα και τα δένδρα στους δρόμους και αυτήν την αίσθηση κανονικότητας που δίνουν οι πόλεις της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Ψηλά στο κτίριο όμως, υπάρχει μία αίθουσα συσκέψεων με πολλά παράθυρα γύρω γύρω που σου επιτρέπουν να δεις πανοραμικά ένα μεγάλο μέρος της πόλης. Αφού σε φορτώσουν με τα στατιστικά στοιχεία για την τουριστική προβολή της πόλης- γιατί όλες οι σοβαρές πόλεις έχουν στατιστική καταγραφή των υπηρεσιών τους και αξιολογούν και αξιολογούνται συνέχεια-, μπορείς με έναν καφέ- δεν κερνάνε πολλά πολλά- να δεις και την πόλη από πάνω, που τότε, το 2011 που συμμετείχα σε αυτήν την αποστολή, χαρακτηριζόταν από τους πολλούς γερανούς, δείγμα της διαρκούς ανοικοδόμησης.
Κάνω μία προβολή, μετά από αυτό το αυτό-αναφορικό παράδειγμα και σκέφτομαι σε πέντε χρόνια από τώρα, που κάποιο στέλεχος του Δήμου Ιωαννιτών θα μας καλέσει στον τελευταίο όροφο του κτιρίου της Δομπόλη, το οποίο θα λειτουργεί ως Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης και καινοτομίας και κάπου εκεί ψηλά ο τουριστικός οργανισμός του δήμου, θα έχει εξασφαλίσει έναν σύγχρονο χώρο, ένα αίθριο για να δείχνει στους δημοσιογράφους που θα μας επισκέπτονται μαζικά, τη νέα σήμανση της πόλης. Κάτω η λίμνη, τα μεγάλα τοπόσημα στο Κάστρο με τα δύο τζαμιά δεξιά και αριστερά, διάχυτος ο αστικός ιστός, τα δημόσια κτίρια, τα δάση γύρω και στην άλλη άκρη, στη θέση του παλιού πανεπιστημίου εμείς στο νέο κτίριο που θα σηματοδοτεί ήδη την αυτοπεποίθηση των Ιωαννίνων ότι μπορούν να αναπτύσσονται ίσως όχι με τόσους γερανούς μεγάλων οικοδομών όπως στην άλλη Ευρώπη, αλλά με σημαντικά κτίρια και κυρίως με την επένδυση στα Γράμματα, τον Πολιτισμό και την τεχνολογική καινοτομία.
Τα Γιάννενα της επόμενης πενταετίας, έχουν να διαχειριστούν τρεις προκλήσεις και τρία κτίρια. Το πρώτο είναι το νέο Δημαρχείο. Ένα σύγχρονο, βιοκλιματικό κτίριο με χώρους όχι μόνο υπηρεσιών, αφού έτσι κι αλλιώς θα έχουν ψηφιοποιηθεί οι υπηρεσίες σε μεγάλο βαθμό, αλλά και με αίθουσες για το κοινό και την παραγωγή γνώσης και έργου, μέσα στον αστικό ιστό, αν όχι στο κέντρο.
Το δεύτερο είναι το ΚΕΠΑΒΙ που με τη στήριξη όλων στην πόλη, μπορεί να γίνει μία νέα «αγορά», ένας ζωντανός χώρος που θα υμνεί την τέχνη της αργυροτεχνίας, και τους συνδυασμούς της με τις άλλες τέχνες και την εμπορική αξιοποίησή τους όπως τη μόδα ή και τα τοπικά προϊόντα ακόμα ακόμα, αποτελώντας παράλληλα έναν σύγχρονο, νεανικό χώρο πολιτιστικών δράσεων.
Και το τρίτο, το παλιό πανεπιστήμιο, στην οδό Δομπόλη που μετά από ένα διεθνή διαγωνισμό θα έχει βρει τον δρόμο του ως Κέντρο Μοντέρνας Τέχνης, γεμάτο από τα νιάτα του πανεπιστημίου, τη δημιουργία, τα εργαστήρια, τις πινακοθήκες και τις φρέσκιες εκθέσεις.
Μπορούν να γίνουν αυτά τα επόμενα χρόνια; Ναι μπορούν. Αλλά θέλει ρεαλιστικό σχέδιο, έργο και σύνθεση απόψεων. Με γνώμονα να ξεκολλήσουμε κάποτε από τους βάλτους της απραξίας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
