Για την προστασία του οικοσυστήματος της λίμνης και ευρύτερα των προστατευόμενων περιοχών, πρέπει να γίνουν δύο παραδοχές.
Πρώτον, απαιτούνται ειδικές περιβαλλοντικές μελέτες, ειδικό νομοθετικό πλαίσιο (Προεδρικά Διατάγματα κα) και κεντρικός σχεδιασμός με κρατικές και κυβερνητικές αποφάσεις. Είναι θέμα του κράτους η προστασία των ευαίσθητων οικολογικά περιοχών της χώρας και είναι υπόλογο στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το καθεστώς προστασίας και την τήρηση των συμφωνηθέντων. Η λίμνη, η Πίνδος, δεν είναι τοπικές υποθέσεις, αλλά ευρωπαϊκές, είναι το περιβαλλοντικό απόθεμα της Ευρώπης που όλοι μαζί έχουμε αποφασίσει να προστατεύσουμε.
Δεύτερον, είναι κομβικής σημασίας ο διάλογος και η διαβούλευση σε τακτά χρονικά διαστήματα και στην επικαιροποίηση που απαιτεί το καθεστώς προστασίας.
Για αυτό όχι μόνο πρέπει να προβλέπεται, αλλά και να ενθαρρύνεται η συμμετοχή. Και στη διαβούλευση δεν υπάρχουν προνομιακές συμμετοχές. Όλοι έχουν από μία άποψη να καταθέσουν από την Τοπική Αυτοδιοίκηση ως τους συλλόγους και τους πολίτες. Δεν υπάρχει κάποια πλευρά που να «ξέρει» καλύτερα τι πρέπει να γίνει.
Στο τέλος όμως, το κράτος, μέσα από το οργανωμένο θεσμικό πλαίσιο που διαθέτει, θα πρέπει να αποφασίσει και να νομοθετήσει. Για παράδειγμα αν δεν υπήρχαν τα Προεδρικά Διατάγματα δεν θα προστατεύονταν η σπάνια ομορφιά του Ζαγορίου και άλλων μοναδικών περιοχών της χώρας. Συχνά η νομοθεσία είναι σκληρή, αλλά γίνεται δίκαιη όταν προέρχεται από διάλογο και ολοκληρωμένη προσέγγιση.
Για αυτό και δεν θα έχει καμία δικαιολογία αν η κυβέρνηση δεν προχωρήσει στη θέσπιση του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου για τις προστατευόμενες περιοχές.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
