Τα παλιότερα χρόνια, όταν δεν ξέραμε ότι είμαστε τυχεροί που δεν είχαμε πανδημίες ή μεγάλους πολέμους στην Ευρώπη, μιλάγαμε για τη μοναξιά των γιορτών. Ο αστικός τρόπος ζωής, στις μητροπόλεις του κόσμου, είχε φέρει άλλες συνήθειες, αλλάζοντας και τις κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις που προέρχονταν από τη ζωή στην ύπαιθρο και τα μεγάλα συγγενικά δίκτυα. Ο καταναλωτισμός ως ένα βαθμό, προωθούσε δε, μία εορταστική συνθήκη της διασκέδασης και της εξωστρέφειας που έρχονταν σε μεγάλο βαθμό σε αντίθεση με τις πραγματικές συνθήκες ζωής των περισσότερων κατοίκων των πόλεων. Αυτή η «μελαγχολία» των γιορτών ήταν κατά βάση η ματαίωση στην πράξη ενός εμπορικού προτύπου ζωής που είχε ως προϋπόθεση τη σπατάλη πόρων που δεν υπήρχαν για τους πολλούς και ελεύθερο χρόνο πέρα από τον βιοπορισμό, ο οποίος και απασχολεί στην καθημερινότητα και τη σχόλη την πλειονότητα.
Τα δύο τελευταία χρόνια γνωρίσαμε ένα άλλο είδος μοναξιάς. Ζήσαμε στην απομόνωση. Είτε με περιοριστικά μέτρα είτε ως προληπτική συνθήκη για τη μετάδοση του κορωνοïού. Ένας ιός άλλαξε εκ βάθρων τις ζωές μας και μας έδειξε ότι όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα μπορούν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή. Κι ακόμα είμαστε μέσα σε αυτή τη συνθήκη, με «πληγές» που ίσως να μη φαίνονται καν ακόμα.
Δεν είναι τυχαίο που όλες οι πασχαλινές αναφορές επικεντρώνονται φέτος στην έννοια της συνάντησης. Και δεν είναι ότι μας έλειψε και μας λείπει η ανθρώπινη επαφή. Είναι πολύ περισσότερο ότι προσπαθούμε να αντιδράσουμε στην έλλειψη διαθεσιμότητας της επαφής και της συνάντησης. Περιορισμούς φαίνεται ότι θα έχουμε ακόμα για καιρό. Η ζωή μας έχει αλλάξει πολύ πιο βαθιά από όσο περιγράφουν τα μέτρα πρόληψης. Ζητάμε όμως, αγωνιζόμαστε, για να κρατηθεί ελεύθερη η δυνατότητα της συνάντησης, να μείνουν ανοιχτά τα περάσματα. Αντιστεκόμαστε στην απομόνωση και την περιθωριοποίηση του σώματος και της ψυχής ως συνθήκη. Για αυτό και είμαστε έτοιμοι, παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα, κάνοντας τα εμβόλιά μας, ακούγοντας τους ειδικούς και την επιστήμη, να κρατήσουμε ανοιχτή τη δίοδο για την χειρονομία, το ανθρώπινο ενδιαφέρον, την έγνοια για τον άλλο, την αγάπη. Το φως νικά το σκοτάδι.
Ζητάμε όμως, αγωνιζόμαστε, για να κρατηθεί ελεύθερη η δυνατότητα της συνάντησης, να μείνουν ανοιχτά τα περάσματα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
