Πού χρειάζονται οι τεχνοκράτες σε μία πόλη ή οι ειδικοί και γνώστες; Χρειάζονται όταν απαιτούνται προτάσεις για πεζοδρόμους και πεζοδρόμια, πάρκινγκ, αλλά και κατευθύνσεις στην πολιτική πολιτισμού ή προτάσεις για την ψηφιακή διασύνδεση των πολιτών για να αναφέρω μερικά μόνο παραδείγματα. Όλα αυτά και άλλα πολλά, που συζητάμε έντονα στην πόλη, μπορούν να προκύψουν από μελέτες, από τη συσσωρευμένη εμπειρία και καλές πρακτικές άλλων πόλεων.
Γι’ αυτό και ο Δήμος μπορεί να αξιοποιήσει τις παλιότερες κυκλοφοριακές μελέτες που έχει στα συρτάρια του ή να τις επικαιροποιήσει, να στήσει καλλιτεχνικές επιτροπές όπως του προτείναμε από εδώ ή να ρωτήσει άλλους δήμους πώς αύξησαν τις ηλεκτρονικές υπηρεσίες τους.
Δεν τα βλέπουμε όλα αυτά στον μέγιστο βαθμό από τον Δήμο και σήμερα και διαχρονικά και συμπεραίνω ότι ισχύει αυτό που ισχύει και στην κεντρική διακυβέρνηση: Δεν έχει βρεθεί ακόμα η χρυσή τομή μεταξύ πολιτικής και τεχνοκρατισμού γι’ αυτό άλλοτε παρουσιάζονται επιταχύνσεις στη συνεργασίας τους κι άλλοτε οπισθοχωρήσεις.
Πότε όμως χρειάζεται η πολιτική; Γιατί είναι χρήσιμοι οι πολιτικοί στους δήμους και δεν τους αντικαθιστούμε από υπαλλήλους και τεχνοκράτες όπως θα ήθελε μία κάποια φιλελεύθερη προσέγγιση; Όταν απαιτείται σχέδιο και κατευθύνσεις. Κι όταν πρέπει να ελεγχθεί η υλοποίηση των σχεδίων στο όνομα της κοινωνίας και της δημοκρατίας.
Θα μπορούσε συνεπώς, απαιτείται καλύτερα, να γίνει και πιο πολιτική η συζήτηση για το τι πόλη θέλουμε, τι είδους ανάπτυξη και με ποια υλικά θα την εξασφαλίσουμε, με ποιες επιλογές Αυτή η πολιτική έχει υποχωρήσει πολύ και έχει μετατραπεί σε μία αέναη αντιπαράθεση για την «καθημερινότητα» καθώς και μία παρέμβαση στους νόμους με τροπολογίες που ευνοούν τις μειοψηφίες την ώρα που οι πόλεις χρειάζονται διευρυμένες πλειοψηφίες για να προχωρήσουν στις μέρες μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
