Ένα πρώτο σύμπτωμα της μακράς περιόδου της πανδημίας, είναι ότι μας περιορίζει σε ένα συνεχές παρόν. Δεν κάνουμε σχέδια για το μέλλον, αποφεύγουμε να μιλάμε για όσα θα μπορούσαν να συμβούν έξι ή οχτώ μήνες μετά. Κοιτάμε περισσότερο να αντιμετωπίζουμε αυτό που συμβαίνει στο τώρα.
Υπάρχουν προφανώς, κάποια πεδία ακόμα ελεύθερα για όνειρα. Τα παιδιά στα σχολεία ή τα πανεπιστήμια που βλέπουν το μέλλον τους μέσα από τις σπουδές. Οι νέοι που παντρεύονται ή κάνουν παιδιά ή αναζητούν μία δουλειά και ένα δρόμο με προοπτική. Η εργασία συνολικά και οι απαιτήσεις της, που βλέπει στην επόμενη φάση. Δεν έχει ισοπεδωθεί ακόμα τελείως η ζωή μας.
Είμαστε όμως, καιρό τώρα που μετράμε τους καθημερινούς δείκτες και τα κρούσματα προσπαθώντας να δούμε πού πάνε τα πράγματα. Και είναι καιρός τώρα που δεν βλέπουμε τις μεγάλες αλλαγές, αλλά αντίθετα, βλέπουμε και πισωγυρίσματα.
Φαίνεται ότι ακόμα είμαστε μέσα στο πρόβλημα κλεισμένοι και δύσκολα σηκώνουμε κεφάλι να δούμε παραπέρα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
