Υπάρχουν δύο σκληρές ανισορροπίες στον τρόπο που βλέπει πολύς κόσμος τις πραγματικότητες που ζούμε.
Η πρώτη είναι ο αναχρονισμός. Να πιστεύεις ότι ζεις κάτι που ξέρεις από παλιά, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, ότι θα αρκούσε ίσως και μία επιστροφή σε ένα καλύτερο παρελθόν για να θεραπευτεί το παρόν. Είτε η νοσταλγία για τους «παλιούς καιρούς», είτε η παρηγοριά ότι «ζήσαμε καλές μέρες» δεν είναι παρά οι λάθος δρόμοι για να περπατάς σήμερα.
Η δεύτερη είναι οι βεβαιότητες. Όταν είσαι «βέβαιος» για όλα, ειδικά στα δύσκολα θέματα και τις προκλήσεις των καιρών, όταν ανασύρεις πακτωμένες ιδέες και απόψεις, όταν δεν βλέπεις τίποτα ολόγυρα πέρα από αυτό που θέλεις να δεις, τότε για το μόνο που θα έπρεπε να είσαι βέβαιος τελικά, είναι ότι έχεις πάρεις τη λάθος διαδρομή. Ζούμε πράγματα πρωτόγνωρα ή έστω μοναδικά και λίγα είναι αυτά που διαχρονικά θα μπορούσε να δώσουν διεξόδους- ένα θα ήταν η αγάπη και η καλοσύνη, αλλά δεν θεωρούνται «βεβαιότητες».
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
