Όλα τα προβλήματα που προκύπτουν από την ανάπτυξη ιδιωτικών επιχειρήσεων με ομπρέλες και υπηρεσίες εστίασης στις παραλίες μπορούν να επιλυθούν με θεσμικό τρόπο. Ζούμε σε μία ευνομούμενη κοινωνία και δεν θα έπρεπε καν να προκύπτουν προβλήματα. Μία απλή λύση θα ήταν να γίνονται συστηματικοί προληπτικοί έλεγχοι και όχι να αντιμετωπίζονται εκ των υστέρων τα ζητήματα που προκύπτουν.
Από εκεί και πέρα χρειάζεται η επαναδιατύπωση μερικών βασικών παραδοχών για την προάσπιση της ισότητας των πολιτών και την προστασία του περιβάλλοντος.
Οι πολίτες όχι μόνο έχουν δικαίωμα πλήρους πρόσβασης στις παραλίες του τόπου τους, αλλά και αυτό πρέπει να γίνεται μέσα σε ένα καθεστώς ισότητας. Το δικαίωμα που έχει κάποιος να πληρώνει την υπηρεσία μίας ομπρέλας ή ενός καφέ στην παραλία, είναι ίσο με αυτό του πολίτη που δεν θέλει να πληρώνει καμία υπηρεσία και να έχει την ησυχία του. Κατά συνέπεια, μεταξύ δύο τέτοιων ιδεατών πολιτών θα μπορούσε να υπάρχει μία ισότιμη διαμοίραση μιας παραλίας που θα επαρκούσε όμως για αυτό. Για παράδειγμα δεν μπορεί η μουσική σε έναν χώρο να καταλαμβάνει όλο το χώρο γιατί τότε προκαλεί μείωση του δικαιώματος όποιων δεν θέλουν να έχουν τη συνοδεία της μουσικής. Απλό είναι. Πώς τη βρίσκουμε αυτήν την ισορροπία; Με επίκληση του αυτονόητου. Και όλοι ξέρουμε και τι γίνεται και τι μπορεί να γίνει.
Το δεύτερο είναι ότι το φυσικό περιβάλλον πρέπει να προστατεύεται 100%. Κατά συνέπεια κάθε χρήση πρέπει να έχει πίσω της μελέτες φέρουσας ικανότητας και περιβαλλοντικές μελέτες τις οποίες θα τις κάνει η Πολιτεία και όχι οι ιδιώτες προφανώς. Αν αντέχει μία παραλία να φιλοξενεί 10 χιλιάδες κόσμο πχ σε μία ημέρα μπορεί να έχει και ανάλογες υπηρεσίες. Για αυτό υπάρχει κράτος, για να λύνει τέτοια ζητήματα.
Τώρα γιατί η ισότητα και η προστασία του περιβάλλοντος φαίνεται να δοκιμάζονται στη χώρα μας είναι μία άλλη συζήτηση. Που κάποτε όμως πρέπει να την κάνουμε ανεξάρτητα αν είναι καλοκαίρι ή χειμώνας.
Όλα τα προβλήματα που προκύπτουν από την ανάπτυξη ιδιωτικών επιχειρήσεων με ομπρέλες και υπηρεσίες εστίασης στις παραλίες μπορούν να επιλυθούν με θεσμικό τρόπο. Ζούμε σε μία ευνομούμενη κοινωνία και δεν θα έπρεπε καν να προκύπτουν προβλήματα. Μία απλή λύση θα ήταν να γίνονται συστηματικοί προληπτικοί έλεγχοι και όχι να αντιμετωπίζονται εκ των υστέρων τα ζητήματα που προκύπτουν.
Από εκεί και πέρα χρειάζεται η επαναδιατύπωση μερικών βασικών παραδοχών για την προάσπιση της ισότητας των πολιτών και την προστασία του περιβάλλοντος.
Οι πολίτες όχι μόνο έχουν δικαίωμα πλήρους πρόσβασης στις παραλίες του τόπου τους, αλλά και αυτό πρέπει να γίνεται μέσα σε ένα καθεστώς ισότητας. Το δικαίωμα που έχει κάποιος να πληρώνει την υπηρεσία μίας ομπρέλας ή ενός καφέ στην παραλία, είναι ίσο με αυτό του πολίτη που δεν θέλει να πληρώνει καμία υπηρεσία και να έχει την ησυχία του. Κατά συνέπεια, μεταξύ δύο τέτοιων ιδεατών πολιτών θα μπορούσε να υπάρχει μία ισότιμη διαμοίραση μιας παραλίας που θα επαρκούσε όμως για αυτό. Για παράδειγμα δεν μπορεί η μουσική σε έναν χώρο να καταλαμβάνει όλο το χώρο γιατί τότε προκαλεί μείωση του δικαιώματος όποιων δεν θέλουν να έχουν τη συνοδεία της μουσικής. Απλό είναι. Πώς τη βρίσκουμε αυτήν την ισορροπία; Με επίκληση του αυτονόητου. Και όλοι ξέρουμε και τι γίνεται και τι μπορεί να γίνει.
Το δεύτερο είναι ότι το φυσικό περιβάλλον πρέπει να προστατεύεται 100%. Κατά συνέπεια κάθε χρήση πρέπει να έχει πίσω της μελέτες φέρουσας ικανότητας και περιβαλλοντικές μελέτες τις οποίες θα τις κάνει η Πολιτεία και όχι οι ιδιώτες προφανώς. Αν αντέχει μία παραλία να φιλοξενεί 10 χιλιάδες κόσμο πχ σε μία ημέρα μπορεί να έχει και ανάλογες υπηρεσίες. Για αυτό υπάρχει κράτος, για να λύνει τέτοια ζητήματα.
Τώρα γιατί η ισότητα και η προστασία του περιβάλλοντος φαίνεται να δοκιμάζονται στη χώρα μας είναι μία άλλη συζήτηση. Που κάποτε όμως πρέπει να την κάνουμε ανεξάρτητα αν είναι καλοκαίρι ή χειμώνας.
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
