Η επιστροφή στην φυσιολογική ζωή, όπως και να την περιγράψει ο καθένας μας και όπως και να την ορίσουν οι ειδικοί που έχουν καθήκον να ορίσουν τα μέτρα προστασίας, δεν είναι απλώς αναγκαία, είναι και επιθυμητή. Κανείς δεν θέλει να μείνει στο σπίτι μέχρι να βρεθεί ένα εμβόλιο. Αλλά και κανένας δεν θέλει να νοσήσει, να ρισκάρει τη ζωή του.
Αυτή η πρωτοφανής εξίσωση που καλείται να λύσει ο κάθε πολίτης, η οργανωμένη κοινωνία και το κράτος, δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει και τις αντιφάσεις που τη γεννάνε.
Κατά συνέπεια από τη Δευτέρα, θα βρεθούμε μπροστά σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση στην οποία αφενός θα φοβόμαστε την έκθεση, αφετέρου θα θέλουμε και θα πρέπει να βγούμε για τη δουλειά μας, για τις υποχρεώσεις μας.
Μέσα σε μία τέτοια κατάσταση, δεν μπορεί να υπάρχει μία γενική και απόλυτη ιδέα, μία πολιτική που να μπορεί να καλύψει και να προβλέψει τα πάντα. Δεν υπάρχει καθολική πολιτική για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ακόμα περισσότερο στους καιρούς μας, που γύρω από τη νόσο και την ιατρική συμπλέκεται το κοινωνικό ζήτημα, η οικονομία και η παράμετρος του δημοκρατικού πολιτεύματος, με έναν πρωτοφανή τρόπο, μέσα σε μία ιστορική τομή που μόλις που μπορούμε να την περιγράψουμε με τον όρο «παγκοσμιοποίηση».
Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μία εμπειρία και ως ένα βαθμό και θεωρία και επιστημονική γνώση που μπορεί να δώσουν απαντήσεις. Όπως η ιατρική απαντά με όσα γνωρίζει και κατακτά με απίστευτες ταχύτητες αυτές τις ημέρες- μέρος των απαντήσεων ήταν και η καραντίνα- έτσι θα υπάρξουν απαντήσεις ή πρέπει να υπάρξουν απαντήσεις, για το πλήγμα στην οικονομία, για την εργασία, την επιχειρηματικότητα, την προάσπιση της δημοκρατίας και την προαγωγή του πολίτη ως υποκείμενο που ξεπερνάει τους περιορισμούς της βιολογικής του οντότητας και ανάγεται σε κοινωνικό παράγοντα, φέροντα αξίες και ήθος.
Κι όπως απαιτούμε από τους επιστήμονες σήμερα να έχουν σαφείς απαντήσεις για τι πρέπει να γίνει έτσι θα κληθούν και οι πολιτικοί παράγοντες και οι κοινωνικοί θεσμοί, άτυποι ή μέρος του κράτους, να έχουν πλέον επίσης συγκεκριμένες προτάσεις, πρόγραμμα γειωμένο στην πραγματικότητα, οριζόντα οραματικό για το μέλλον και οριοθετημένη υλική βούληση για τα υλοποιήσουν. Τώρα αρχίζει η πολιτική σε νέο πεδίο, και κανείς δεν μπορεί να της διαφύγει.
