Είναι μάλλον μία ανθρώπινη αδυναμία η προσκόλληση σε στερεότυπα και πάγιες θέσεις. Όπως και μία συνεχής αναδρομή σε ένα παρελθόν που φαντάζει σήμερα καλύτερο, σταθερό, ελπιδοφόρο. Οι άνθρωποι μοιάζουμε να μην αλλάζουμε μεγαλώνοντας αν και αλλάζουμε στην πράξη, αλλά αρνούμαστε συχνά να το ομολογήσουμε.
Περισσότερο μοιάζει να μην ωριμάζουμε κάτι που θα σήμαινε βέβαια ότι θα αποδεχόμαστε τις αλλαγές, θα προχωρούσαμε. Και είναι ένα θέμα να προχωράς, γιατί σημαίνει ότι έχεις μπροστά σου νέες δυσκολίες και νέες προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσεις. Γιατί να το κάνεις; Γιατί να ξεβολευτείς;
Είναι σαν την πρόωρη σύνταξη; Να βγεις από τον κόσμο της εργασίας, να αποσυρθείς έχοντας εξασφαλίσει ένα μόνιμο εισόδημα πιστεύοντας ότι θα παραμείνεις και εκτός των νέων προκλήσεων, ένας αιώνιος νέος, χωρίς διλήμματα, προβληματισμούς και έγνοιες σαν αυτές που θέτει η εργασία και η τριβή με τον πολύ κόσμο.
Αλλά στην πραγματικότητα λίγοι μπορούν να έχουν μία «πρόωρη» σύνταξη ακόμα και κυριολεκτικά αν μιλάμε για το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα, αλλά περισσότερο μεταφορικά. Όσο κι αν το θέλουμε, όσο κι αν προσπαθούμε, τελικά αλλάζουμε μεγαλώνοντας, και κερδίζουν μόνο όσοι το αποδέχονται και το μετατρέπουν σε ύλη για το μέλλον.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
