Ένα ωραίο των ημερών είναι που ανησυχούμε αν ασθενεί ο άλλος, αλλά όχι εμείς. Εξετάζουμε εξονυχιστικά τις «επαφές» του απέναντι για να δούμε μήπως κόλλησε τίποτα, αλλά δεν ασχολούμαστε με το τι κάναμε εμείς και ποιους συναντήσαμε.
Είναι σαν το σωσίβιο με το παιδάκι στο Αντίρριο. Όλοι έχουν μία άποψη για τους γονείς του, αλλά ξεχνάμε τι ένιωσαν όταν έχασαν από τα μάτια τους για λίγο σε κάποια πλατεία το δικό τους παιδί.
Όμως τελικά είναι πολύ δύσκολη υπόθεση η ενσυσυναίσθηση, να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του άλλου και να κατανοείς τις δικές του ενέργειες. Η εγωιστική στάση, το πρόταγμα του εγώ και η αυτοπροστασία είναι πιο εύκολες επιλογές, σχεδόν αυτόματες. Γι’ αυτό όμως τελικά δεν πάμε και πολύ μακριά όσο κλεινόμαστε στο εγώ μας. Πόσο να αποδώσει πια και αυτή η προστασία του ατομικού σύμπαντος κόντρα σε όλους τους άλλους;
Οι πραγματικά έξυπνοι άνθρωποι είναι όσοι κατανοούν τους άλλους και αθόρυβα κινούνται έτσι ώστε να υπάρχει ισορροπία στις σχέσεις, ώστε να κυλάνε όλα ήσυχα, ανώδυνα και δημιουργικά. Τόσο ώστε ο άλλος να μην καταλαβαίνει καν ότι συμμετέχει και ο ίδιος, ότι αλλάζει, ότι αναλαμβάνει την ευθύνη.
Αλλά αυτό προϋποθέτει μια ισχυρή αυτογνωσία και αυτοέλεγχο, πράγμα όντως δύσκολο. Θέλει αγώνα η συνύπαρξη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
