Φέτος η Ημέρα της Γυναίκας καλείται να αναδείξει τις γυναίκες που αγωνίστηκαν πολύ μέσα στην πανδημία, αλλά και τις γυναίκες που βγήκαν και μίλησαν για την κακοποίηση που υπέστησαν στους χώρους δουλειάς τους. Είχαμε χρόνια να γιορτάσουμε αυτή τη μέρα με τόσο συγκεκριμένα παραδείγματα.
Όχι ότι η Ημέρα της Γυναίκας δεν έχει αφορμές. Άλλωστε η καταγωγή της είναι από αγώνες γυναικών που παραμένουν επίκαιροι. Όμως καμιά φορά ξεχνιόμαστε μέσα στη σχετική αισιοδοξία που δημιουργεί η πρόοδος της οικονομίας ή η ευημερία και νομίζουμε ότι τα προβλήματα έχουνε μειωθεί. Και δεν ρωτάμε και τις γυναίκες βέβαια. Γιατί ο κόσμος παραμένει ραμμένος πάνω στα κοστούμια των ανδρών οι οποίοι δύσκολα θα χάσουν τα προνόμιά τους. Κι ας αναγνωρίζουν θεωρητικά ότι πρέπει να το κάνουν. Η πατριαρχία είναι βαθιά δεμένη με την εξέλιξη των κοινωνιών.
Δύο είναι τα πεδία που πρέπει να στραφεί η πολιτική αν θέλουμε να υπάρξουν αλλαγές. Στην εργασία που ακόμα η θέση της γυναίκας είναι υποδεέστερη και στην εκπαίδευση που χρειάζεται μεγαλύτερη εμβάθυνση σε θέματα ανισοτήτων και ρήξεων με στερεότυπα και νοοτροπίες. Δύσκολα πεδία και τα δύο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
