Αν μάθουμε ότι κάποιος γνωστός μας πήγε σε ένα νησί ή ένα άλλο γνωστό προορισμό για διακοπές, τον ρωτάμε σχεδόν αυτόματα «είχε κόσμο;». Θέλουμε να δούμε τι γίνεται με τον τουρισμό και την οικονομία φέτος, γιατί ξέρουμε ότι το τουριστικό χρήμα σώζει και το σύνολο της ελληνικής οικονομίας και τελικά επηρεάζει και το δικό μας νοικοκυριό. Μπορεί ίσως ενδόμυχα να θέλουμε να δούμε και πώς ζουν οι άλλοι Έλληνες φέτος που δοκιμαζόμαστε για μία ακόμα χρονιά.
Αλλά το αν είχε ή όχι κόσμο μία παραλία είναι μάλλον σχετικό. Όσοι κινήθηκαν αυτές τις τελευταίες εβδομάδες ακόμα και στα κοντινά παράλια, θα είδαν ότι τελικά «είχε κόσμο». Ακόμα και ουρές από αυτοκίνητα είχαμε κάποια σαββατοκύριακα. Όσοι θυμόμαστε και δεν έχουμε απωθήσει εκείνη την τρομερή ερημιά των δρόμων στην καραντίνα, εντυπωσιαζόμαστε από την πολυκοσμία τώρα που είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα με τον ιό.
Αλλά κι εκεί που είναι πολύς ο κόσμος, δεν υπάρχει πραγματική κίνηση. Το νιώθεις, το αντιλαμβάνεσαι με περισσότερες αισθήσεις πέραν των όσων βλέπεις. Γιατί κίνηση είναι να νιώθεις τη δυναμική του πλήθους, να αισθάνεσαι την καλή διάθεση, την εξωστρέφεια, να αντιλαμβάνεσαι την ανεμελιά των ανθρώπων έστω και για λίγες ώρες σε μία παραλία. Αυτά δεν συμβαίνουν πια, δεν είναι ο κανόνας. Ακόμα και σε μία τεράστια ακρογιαλιά που μας χωράει όλους και με πλήρη τα μέτρα, βλέπεις ότι ο καθένας προσέχει πού βάζει την ομπρέλα του. Και καλά κάνει φυσικά.
Το φετινό καλοκαίρι, δεν μας βρήκε απομονωμένους και αποκλεισμένους. Ό,τι μπόρεσε έκανε ο καθένας μας. Αλλά η κίνηση του καλοκαιριού, εκείνη η πίστη ότι μπορούμε για λίγο να μεταβάλλουμε τον χρόνο και να τον αλλάξουμε υπέρ μας, δεν υπήρξε. Τυχεροί όσοι το έζησαν έστω και για λίστες στιγμές, αλλά αυτό το καλοκαίρι δεν βιώθηκε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
