Μετά κόπου πλέον και η δημοσιογραφική εργασία αφού πλέον, όπως είναι φυσικό, η ειδησεογραφία μονοπωλείται από τη νέα ασθένεια που έχει πλήξει τον πλανήτη. Άντε και λίγο προσφυγικό που κι εκεί φαίνεται να έχει κουραστεί και το πολιτικό δυναμικό.
Θεωρητικά, με τόσο κόσμο κλεισμένο στο σπίτι, οι εφημερίδες και οι ενημερωτικές σελίδες θα είχαν την ευκαιρία να βρουν μεγαλύτερο κοινό και πιο διψασμένο για ειδήσεις. Και ίσως όντως να καταγραφεί μία άνοδος του ενδιαφέροντος.
Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Τύπος είναι αποδεκατισμένος από την δεκαετία της κρίσης. Οι έμπειροι δημοσιογράφοι που θα μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος της έγκυρης ενημέρωσης αλλά και να δημιουργήσουν νέα θεματολογία πχ στον πολιτισμό τώρα που δεν υπάρχουν πια και εκδηλώσεις, είτε συνταξιοδοτήθηκαν είτε, κυρίως απολύθηκαν.
Μεγάλα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν με περιορισμένους πόρους πια και χωρίς επενδύσεις σε τεχνολογία και ποιότητα να ανταποκριθούν στις ανάγκες και να έχουν και δημοφιλία χωρίς όμως και αντίστοιχα μεγάλες δυνάμεις.
Αλλά μάλλον απρόβλεπτη και απρόσμενη ήταν η επίθεση του νέου ιού στο σύνολο της οικονομίας. Παρόλο που έχει περάσει και η Ελλάδα και ο κόσμος όλος και στο παρελθόν από αντίστοιχες «επιθέσεις», κανείς δεν φάνηκε τελικά προετοιμασμένος. Μοιάζει η διεθνής οικονομία, που τόσο ισχυρή εμφανίζεται όταν είναι να πάρει μέτρα λιτότητας σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή τη φορά να κινείται φοβισμένη, αμήχανη, σαν μην ξέρει από πού της ήρθε.
Μήπως πληρώνουμε σε επίπεδο συμπεριφορών, όπως αυτή η απογοήτευση και η δυσαρέσκεια που μας διακατέχει, και αυτή τη γενικευμένη αίσθηση αλαζονείας και ελαφρότητας που έχει καταλάβει τον παγκόσμιο καπιταλισμό μετά τη μεταβολή του στο γνωστό χρηματοπιστωτικό επίπεδο της άκρατης κερδοφορίας και της άνευ όρου επέκτασης; Μήπως για μία ακόμα φορά μετά από εκείνη το 2008 βρεθήκαμε ελαφρώς πια χαρούμενοι δίπλα σε ένα βάραθρο και παλεύουμε να σωθούμε στην άκρη του;
