Ο άνθρωπος που εκπαιδεύεται πολύ και μεθοδικά στο να διαχειρίζεται τον εαυτό του, σε αυτήν τη διαρκή προσπάθεια αυτογνωσίας, ενδέχεται σταδιακά να απομακρυνθεί και από τους άλλους ανθρώπους, να πάρει αποστάσεις. Και τώρα που η απόσταση γίνεται κανόνας και θεσμός απαγόρευσης και τιμωρίας ακόμα ακόμα, αυτή η στάση μοιάζει να δικαιώνεται.
Δεν εννοώ κάτι παθολογικό, που έχει βαθιές ψυχολογικές αιτίες. Εννοώ τον άνθρωπο που παλεύει να αποφύγει τη μετριότητα, την αγένεια και την υποκρισία που μας περιβάλλει πολύ συχνά μέσα στις σχέσεις που αναπτύσσουμε. Εννοώ τον άνθρωπο που έχει αγωνιστεί και έχει καταφέρει να θωρακιστεί όσο είναι δυνατόν, απέναντι στη χαμέρπεια, τη μικρότητα, την ευτέλεια που συναντάμε σαν κανόνα σχεδόν στην καθημερινή μας συνάφεια.
Αυτός ο άνθρωπος που τηρεί τις αποστάσεις της διακριτικής του αυτονομίας και θέλει ως ελάχιστο τον σεβασμό της και από τον απέναντι, πώς λειτουργεί σήμερα, πώς δέχεται όλο αυτόν τον καταιγισμό από μέτρα περιορισμού και αποστασιοποίησης;
Μήπως βρίσκεται ξανά στη δύσκολη θέση να πρέπει να αποδείξει ότι η επιστροφή στην κανονικότητα δεν μπορεί να είναι πάλι η επιστροφή στο χύμα, στην επιθετικότητα των μη ορίων, στην έλλειψη σεβασμού;
Μήπως πρέπει να μάθουμε να μπαίνουμε και στη θέση του άλλου, να τον καταλαβαίνουμε καλύτερα, αν θέλουμε η απόσταση που διατηρούμε από αυτόν, να γίνει γέφυρα επικοινωνίας και όχι χάσμα αδιαφορίας;
Ας δούμε κι αυτήν την οπτική.
