Ζώντας όλη τη μέρα στο εικονικό περιβάλλον της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης που μας προσφέρουν οι εφαρμογές στις οθόνες μας, καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε κατακτήσει και τον ίδιο τον δρόμο της επικοινωνίας και της αυτοέκφρασης.
Είναι η νίκη του μέσου, επί του περιεχομένου.
Όταν έχουμε τόσους «φίλους» με τους οποίους ανταλλάσσουμε μηνύματα ή τους επηρεάζουμε με τις αναρτήσεις μας και τις εικόνες μας στις «ιστορίες» μας, είναι λογικό να πιστεύουμε ότι υπάρχει σύνδεση, ότι δεν έχουμε χαθεί. Και όντως μία διασύνδεση υπάρχει.
Το θέμα είναι αν «υπάρχουμε» κι εμείς. Πού υπάρχουμε ζωή να έχουμε, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι το βιώνουμε και ως όλον. Γιατί ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι και τίμιοι χρήστες λειτουργούν, λειτουργούμε όλοι μας σαν «προφίλ», σαν μέρος αυτού που είμαστε.
Από ένα σημείο και πέρα, λίγο ή πολύ, ακόμα και ελάχιστο, αυτό που συγκροτούμε είναι τις προσωπικές μυθολογίες. Δεν λέμε ψέματα οι περισσότεροι- κάποιοι λένε πάντως- αλλά πιο πολύ το πάμε προς τα εκεί που φτιάχνουμε τον δικό μας προσωπικό μύθο., Που ακριβώς επειδή είναι και μύθος απαιτεί συνέχεια να τον τροφοδοτούμε με νέο υλικό. Εξ ου και είμαστε συνέχεια χωμένοι «μέσα» και αναζητούμε διαρκώς τρόπους να «ανεβάζουμε» την επικαιρότητά μας. Είμαστε μπλεγμένοι στο προφίλ μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
