Στις Μυκήνες δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα. Ανεβαίνεις την ανηφόρα κάτω από έναν ισοπεδωτικό ήλιο, η Πύλη των Λεόντων ίσως να είναι η μόνη ένδειξη των μεγεθών, τα τείχη, χώμα, ξερότοπος, μία απίστευτη πεδιάδα στα πόδια σου. Όλα υπονοούνται, πιο πολύ αισθάνεσαι, παρά «βλέπεις», νιώθεις την ισχύ των ανθρώπων να αλλάζουν τον κόσμο, αρχίζεις και μετράς μέσα σου το χρόνο σε χιλιάδες και πιο πέρα ακόμα, αργότερα όταν περάσεις την είσοδο του τάφου, ίσως να αρχίσεις να συνειδητοποιείς και τα ανθρώπινα μεγέθη, άλλης εμβέλειας όμως από όσα θεωρείς οικεία σήμερα, το δέος ενός πολιτισμού που αναμετρήθηκε με τον τόπο, τον χρόνο, την εξουσία, τη θεϊκή δύναμη, τα ανθρώπινα όρια, μέσα σε μία ιστορία κατάβαθη, άπειρη, τόσο μακρινή από εσένα σήμερα, αλλά και τόσο γήινη όσο η αναπνοή σου που βγαίνει κομμένη από τα χείλια σου.
Περπατάς ώρα με κομμένη την ανάσα, ξεχνάς πού είσαι, για λίγες στιγμές δεν είσαι επισκέπτης, δεν έχεις όνομα, σύγχρονες ιδιότητες, είσαι αυτό που αφουγκράζεσαι κάτω από τα πόδια σου, είσαι αυτό που βλέπεις με τα μάτια εκείνων που έβλεπαν από την ίδια θέση που στέκεσαι κι εσύ σήμερα, μετράς μέσα σου στίχους από τραγωδίες και ιστορίες που έγραψαν οι επόμενοι, το Άργος, οι βασιλιάδες, οι έρωτες και τα δράματα, οι πόλεμοι, ο θάνατος, κυρίως ο θάνατος, η δόξα για όσους χάραξαν το όνομά τους στους μύθους των επιγόνων, η ματαιότητα, ο λαμπρός ήλιος και το χώμα, χώμα, ξερόχωμα… Πολύτιμο χώμα, άμαυρο…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
