Με όλα αυτά που γίνονται ίσως να έπρεπε να έχουμε περάσει στην επόμενη φάση. Να μην μετράμε μόνο κρούσματα, να μην στοχοποιούμε ασθενείς ή γεωγραφικές περιοχές της χώρας, ακόμα και όλη αυτή η δημόσια συζήτηση για τις μάσκες και τις ευθύνες της κυβέρνησης, να αποτελεί μέρος μόνο του τοπίου.
Αλλά δεν ισχύει ακόμα κάτι τέτοιο. Μάλλον είμαστε ακόμα πολύ χωμένοι μέσα στο άγχος, στην ένταση, στη μη αποδοχή όσων μας βρήκαν.
Γιατί υπάρχει κι ένα άλλο επίπεδο πιο πέρα. Εκεί που έχει σημασία τι υλοποιούμε και όχι μόνο τι καταγγέλλουμε και τι ζητάμε. Από το χειροκρότημα για τους γιατρούς εκείνα τα δύσκολα και σκοτεινά βράδια, να πάμε στην πραγματική υλοποίηση μίας πολιτικής στήριξης της δημόσιας Υγείας. Να μην το κάνουμε σαν κομμάτια του κομματικού συστήματος που αλληλοκαταγγέλεται, αλλά σαν συνειδητοποιημένοι πολίτες που θέλουμε καλύτερες υπηρεσίες.
Ακόμα και με τις μάσκες, το ζήτημα δεν είναι πια το αίτημα να δοθούν δωρεάν. Δόθηκαν. Μπορούμε να δούμε ακόμα πιο μέσα τις ανάγκες των μαθητών, να αυτοοργανωθούμε ως κοινωνίες ώστε να μην τους λείψει τίποτα και να μην περάσουν με άγχος τις πρώτες τους ημέρες στο σχολείο. Δεν είναι μόνο το να ζητάμε από την Πολιτεία να κάνει τη δουλειά της και εμείς να γυρίσουμε σπίτι ότι κάναμε το καθήκον μας. Μπορούμε να φτιάχνουμε μάσκες για τον κόσμο που δυσκολεύεται να έχει πρόσβαση, μπορούμε να βοηθάμε με κάθε άλλο τρόπο όπως ενισχυτικά μαθήματα στα παιδιά που θα έχουν ανάγκη.
Να βρούμε ξανά την αρχή της αλληλεγγύης όπως κάναμε στη μεγάλη κρίση. Να μην αναθέσουμε σε άλλους τη ζωή μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
