Το πρόβλημα βαθαίνει όσο κι αν φαίνεται ότι αντιμετωπίζεται. Άλλωστε πρέπει να διαχωρίσουμε από ένα σημείο και μετά το τι αντιμετωπίζουμε.
Γιατί τις πρώτες μέρες η Ελλάδα σταμάτησε στα χερσαία σύνορά της μια άτακτη μετακίνηση προσφύγων και μεταναστών που υποβοηθούνταν φανερά από τις πολιτικές της Άγκυρας. Σε δεύτερο επίπεδο όμως το πρόβλημα για το τι θα κάνουμε με τους πρόσφυγες που ζουν ήδη στη χώρα και όσους προστίθενται συνέχεια, είναι υπαρκτό και μεγάλο.
Αυτό που έγινε αντιληπτό και χτες με την έλευση της ηγεσίας της ΕΕ στον Έβρο, είναι ότι καμία χώρα της Ευρώπης δεν ζητά να πάρει πρόσφυγες από την Ελλάδα. Αντίθετα, ανακοινώνουν βοήθεια για τη φύλαξη των συνόρων και διαχείριση του προσφυγικού. Μόλις λίγα λόγια καταγράφηκαν για μία πιθανή διαφορετική πολιτική στο ζήτημα των ασυνόδευτων παιδιών, για τα οποία έχουν υπάρξει πρόσφατα και πρωτοβουλίες από πολιτικές δυνάμεις στη Γερμανία που πάντως δεν βρήκαν σύμφωνη την κυβέρνηση εκεί.
Στην Ευρώπη θέλουν την Ελλάδα (και την Ιταλία και τη Βουλγαρία και τη Μάλτα και την Ισπανία) ως μία ζώνη επιτήρησης και φύλαξης. Κι αυτό είναι που δύσκολα αντιμετωπίζεται από τις ελληνικές κυβερνήσεις.
Αν δεν επιτευχθεί η διεθνοποίηση με ταυτόχρονη ανάπτυξη πολιτικών ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους πρόσφυγες σε όλες τις περιοχές που ζουν σήμερα στη χώρα, δεν θα υπάρξει καμία διέξοδος που θα αλλάζει την εικόνα. Κι αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό ακόμα και σήμερα που υπάρχει το πιεστικό ζήτημα της φύλαξης των συνόρων. Η πολιτική δεν πρέπει να γίνεται με βάση τη συγκυρία και σίγουρα όχι στη βάση του τι θα θέλαμε να συμβεί αλλά τι συμβαίνει στα αλήθεια. Στο δεύτερο, στην ύπαρξη της πραγματικότητας μοιάζει να προσπαθούμε να αποφύγουμε τα δεδομένα. Κι αυτό είναι βέβαιο ότι θα το βρούμε σύντομα μπροστά μας. Ξανά.
