Τείνω να πιστεύω με τον καιρό, ότι έπρεπε να εμπιστευτούν περισσότερο τους πολίτες, τα κράτη στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Έπρεπε να τους δώσουν περισσότερους ρόλους και ευθύνες, έπρεπε να συγχρονιστούν με τις δεξιότητές τους αλλά και τις ανάγκες τους. Το βλέπουμε και στα δύσκολα, πως ο κόσμος ανταποκρίνεται. Βλέπουμε πχ τα παιδιά και τις οικογένειές τους όπως και τους εκπαιδευτικούς ότι τα λειτουργούν τα σχολεία κι ακόμα ευτυχώς χωρίς μεγάλα προβλήματα. Και το κάνουν χωρίς μεγάλες βοήθειες από το κεντρικό κράτος που περιορίζεται στην παραγωγή εγκυκλίων και πρωτοκόλλων.
Ειδικά με τις εγκυκλίους συμβαίνει να δημιουργούν μία προσμονή χωρίς τελικά και κάτι «μαγικό» να συμβαίνει. Τι νέο να προσκομίσει πια μια οδηγία για την πανδημία που δεν την ξέρουμε. Το θέμα είναι πώς υλοποιείται και πώς βάζει τον κόσμο να συμμετέχει.
Το επόμενο διάστημα θα κριθεί η κατάσταση από το πώς οι πολίτες θα αντιμετωπίσουν τους περιορισμούς της πανδημίας και της δυνατότητας που θα έχουν να κινηθούν δημιουργικά για τις δουλειές τους.
Κι εκεί είναι που χρειάζεται η Πολιτεία. Να βοηθήσει τον κόσμο…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
